Lang leven ons openbaar vervoer.
Natuurlijk was het niet zo erg als op onze heenreis naar Portugal.
Het was eigen initiatief en dus ook eigen risico over gevolgen, verloop enzo.
Maar ons ‘gewone’ openbaar vervoer kan er ook wat van.
En met gewoon bedoel ik vervoer dat mensen van en naar hun
werk/stage of opleiding moet brengen.
Ik ben even kwijt waar ik mijn grief en gram neer moet leggen.
Was het nou de NS, Arriva, Qbuzz of van eerder
De DAM, de ESA, de GADO en de STAR.
Die laatsten bestaan niet meer en ik weet niet of het toen beter was.
In ieder geval anders want in die tijd ging ik dagelijks naar |
Groningen en ik kan me niet herinneren dat er veel gedoe was
rond vertragingen of uitval van bussen en treinen.
Klinkt een beetje als: vroeger was het beter.
Misschien was dat zo of misschien ook niet.
Jaren met het gemak van een auto doen herinneringen vervagen.
In ieder geval vertrok deze ochtend de bus van kleindochter ineens niet
en had de volgende bus ineens een tijd die vroeger was dan gepland.
En zou er weer een bus gaan over een uur.
Al met al zou ze twee uur later op haar stage zijn dan gepland.
En dat vergelijkbaar met een autoritje van een half uur.
Dus bracht ik haar voor mijn ontbijt maar vulde ik
mijn maag alvast met een cracker en twee slokjes water.
Prima gelukt en op haar stageadres was er verse koffie.
En zo reed ik voldaan en een beetje hieper van de koffie
weer terug naar huis.
Waar mijn ontbijtje klaar stond en waarvan ik spijtig genoeg geen fotootje
heb gemaakt.
Wat ik wel dacht onderweg naar huis toen de mist optrok was:
Waarom kunnen we niet elke dag de vrede op aarde bewaren
in plaats van de twee dagen per jaar?
Gelukkig doen de meeste mensen dat wel!
(Hans)
Hoog- hoger- hoogst is de waarde…
De waarde van vrede op aarde.
De waarde van vrede- van liefde en kunst.
Van inzicht en rede- geduld en ook gunst.
Van ware beloften voor nu en voortaan.
Die nu en ook later gestaag blijven staan.