We zijn dan wel niet thuis maar het nieuws volg ik wel.
En zoals altijd word ik daar niet vrolijk van.
En zoals mijn hele leven lang, leef ik er wel om door.
Dat geeft soms een gevoel van onverschilligheid maar
eigenlijk is het meer een gevoel van hopeloosheid en
machteloosheid.
Machten en krachten die buiten mijn invloed om gaan.
Waar ik geen controle over heb.
Zoals ik van iemand de uitspraak las:
‘Als je niet weet wanneer de oorlog voorbij zal zijn,
tel je de dagen niet meer’.
En zoals ik het voel:
‘Ik kan niet de hele dag aan alle ellende denken
omdat er ook mooie dingen gebeuren die
mijn aandacht vragen’.
En dus leef ik mijn leven en voel ik mee omdat ik
mee kan voelen omdat ik in ons land in vrede kan leven.
En dus geniet ik van kleine dingen die soms heel groot
kunnen zijn.
Zoals een dagelijks gedicht van mijn lief waarin hij
het leven van alle kanten samenvat.
En wij er samen nog eens over praten en nadenken over
wat er nu precies staat en wat er nu bedoeld wordt.
En hoe wij daar weer over denken.
En dat allemaal soms al bij de tweede koffie rond tien uur.
Daarna kan de dag zijn dagelijkse gangetje gaan.
En dat allemaal in vrede.
Anders zou het niet gaan, denk ik.
(Hans)
We zijn die we zijn.
Niet als hondjes aan de lijn.
Ook niet altijd twee aan twee.
Ook niet altijd pais en vree.
Wel met vrijheid van het woord.
Doodgewoon zoals het hoort.
Waarheid- klaarheid- zonder strijd
en met liefde en beleid