We doen het rustig aan, zo rustig dat we
besluiten nog een paar dagen te blijven.
Deels omdat we geen zin hebben om ‘de boel af te breken’ en
deels omdat het nog heel mooi weer wordt.
Hoewel je dat laatste nooit echt zeker weet in ons
mooie Nederland.
En nu we hier toch blijven, heb ik een wandelroute
uitgestippeld.
Voor het eerst volgens het wandelknooppuntennet.
Mooi woord trouwens van negentien letters, kan ooit
nog eens van pas komen.
Het is een prachtige route langs stille watertjes, ruige gebiedjes,
langs aardappelvelden, gerstvelden, bietenvelden en zelfs
langs lelievelden.
We komen twee wandelaars tegen en vier fietsers en Hans telt
180 schapen op een veld.
Voor de rest zijn we alleen met wind, zon en wolken.
Dreigende wolken waar niets uit valt en dat past ons wel.
De aandacht is voor de bloemen en de bijtjes en de
weggetjes met keitjes.
De gesprekken gaan niet verder dan: mooi hè, stil hè.
En af en toe blijft een van ons even achter om foto’s te maken
en ik doe mijn best om de close-ups van de kleine bloemen
zo scherp mogelijk vast te leggen.
Soms duurt dat even maar dat is niet erg, we hebben de tijd.
En ondertussen denk ik nog na over iets wat ik gelezen heb.
Dat gaat over denken, wat denken nu precies is en hoe je
het denkproces kunt benoemen.
Want eigenlijk is het denken zo vluchtig als de wind die
om je hoofd waait.
Ik probeer af en toe iets daarvan vast te leggen, zoals nu
maar als ik alles in woorden zou willen vatten – dan ben
ik drie dagen aan het typen en nog niet klaar, denk ik.
Al met al lopen we vandaag 28.728 stappen.
Mooie stappen.
(Hans)
Denken.
Denk niet dan het ooit nog zwijgt.
Want het warrelt- daalt en stijgt
en het dwarrelt en het scharrelt.
Soms gestaag of juist met spoed.
Soms vanuit de hoge hoed.
Denken zit ons in het bloed.
Is als bitter- zout of zoet.
Denken is ons grootste goed!