Door de ogen van de kleine Twan-man ziet de gewone wereld
er voor mij ook heel anders uit.
Wat zou ik graag eens in dat hoofdje willen kijken en zien wat
hij ziet.
Denken wat hij denkt… als hij denkt.
De auto’s zijn voor mij een wat irritant gegeven.
Voor hem is elke auto nieuw.
Een andere vorm, een andere kleur en telkens reageert hij
enthousiast door ato, ato, ato te zeggen en te wijzen.
Dan ineens een vrachtwagen, daar wordt hij nog enthousiaster
van, al kan hij het nog niet zeggen.
En zie een bus!
Helemaal enthousiast wipt hij in de wandelwagen.
En ik zie nu ineens ook alle verschillen.
Grote bussen, kleine bussen, grote vrachtwagens en kleine
vrachtwagens.
Op het wat stille gedeelte van de wandeling is ook van alles te ontdekken.
Blaadjes die ook hier al van de bomen dwarrelen.
Een vrouw met een hondje en dat hondje dat poept op het gras.
Ja dat moet ook gebeuren en de vrouw ruimt het ook weer op.
Zo komen we al wandelend bij de attractie van de dag.
De fontein!
Dat is het helemaal.
Water, water dat omhoog gaat en naar beneden klettert.
Hij mag hier uit de wandelwagen, dat weet hij ook.
Rondstappen.
Op het muurtje staan.
Het water even voelen met zijn handjes.
De bubbeltjes zien ontstaan en ontdekken dat je die ook stuk kan maken.
Lopen op de rode gravel en kijken naar de man die het gras maait.
De grasmaaier krijgt alle aandacht en de man geeft Twan alle aandacht.
Dat is dan wel weer een beetje eng.
Twan mag graag de mensen bestuderen maar is zelf niet
graag onderwerp van aandacht.
Daar zijn oma’s beschermende benen weer goed voor.
Daar kun je je aan vast houden en achter verstoppen en
toch even om het hoekje gluren want hij wil wel weten wat er allemaal gebeurt.
Zou wil ik het af en toe ook.
De wereld van een afstandje bekijken.
Nog niet weten wat de gebeurtenissen allemaal betekenen.
Mij vast houden aan iemand die me beschermd.
Me verstoppen wanneer het eng wordt.
Maar ondertussen wel op de hoogte willen blijven.
Dat valt soms niet mee.
(Hans)
Twan komt oma’s benen
soms zonder vragen lenen.
Om eventjes te schuilen.
Hij zal niet hoeven huilen.
En dat is goed en zeer
doordacht.
Zo staat dat riddertje op wacht.
Op wacht voor wat de dag hem
brengt.
Op wacht voor wat de dag hem
schenkt