Het weer hier aan de kust is zeer divers.
Het ene moment schijnt de zon en dan ineens drijft de nevel
vanaf de oceaan het land een stukje op.
Meestal blijft de nevel bij de duinen hangen.
De zee trekt zich daar niets van aan.
Die ruist en bruist alsof het windkracht negen is.
De golven worden meters hoog opgestuwd en je kunt er gewoon
in je shirtje langs lopen want het waait bijna niet en
het is ook niet koud.
Het is alleen oppassen omdat sommige golven nogal ruim
uiteen vloeien op het strand.
Soms zomaar twee meter verder dan de vorige.
We lopen dus niet in een recht lijn en af en toe trekken
we een sprintje om de golf voor te zijn.
Het is een sport om zo dicht mogelijk langs de vloedlijn te
blijven lopen en toch geen natte voeten te krijgen.
Een heerlijk gevoel om zo met de elementen van de
zee bezig te zijn.
Met aan de rechterkant de bruisende, donderende golven en alleen al
door die eeuwige ruis zou ik hier eeuwig kunnen lopen.
En ik wou echt dat het leven zo simpel kon zijn dat het gevaar
geen echt gevaar is en dat je er gewoon even voor weg kunt springen.
Of even een sprintje trekken om droge voeten te houden.
Zo eenvoudig is het niet.
In gedachten ben ik bij allen die op dit moment in gevaar zijn.
Zo is het ook mijn leven lang al – altijd een beetje dubbel.
Geluk is fijn maar brengt ook besef dat het niet vanzelfsprekend is.
Ook daar is een beetje (veel) geluk voor nodig.
(Hans)
Het is hier aan dit prachtig strand
behalve mooi ook elegant.
Gelukkig niet zo druk als soms in
Scheveningen.
Maar wel een strand om er te huppelen
en springen.
En zelfs om er tezamen nog een liedje
staan te zingen.
Wat mij betreft hebben we thuis ook
het geluid van deze ruis.
Het is een wonderlijk geluid hier aan de kust
en brengt waarachtig niets dan vrede
niets dan rust !