In mijn enthousiasme heb ik vorig jaar gezegd
dat we de caravan dit jaar vroeg wilden halen.
Hij moest dus vooraan staan.
Ineens word ik gebeld, wanneer we de caravan komen halen?
Ehhh … tja, de plannen zijn wat gewijzigd maar beloofd
is beloofd dus komen we hem halen.
Maar we hebben op dit moment nog niet echt een idee
wat we gaan doen.
Alle plannen zijn een beetje ondergedompeld in onzekerheid.
Hoe het met de oorlog verder gaat en of we nog wel weg willen.
Eigenlijk zitten we een beetje op een punt dat we verstandelijk
wel weten dat het leven door gaat maar dat we gevoelsmatig
niet echt met dat leven door kunnen gaan.
We zitten ook niet de hele dag achter de tv.
Eigenlijk kijken we alleen het journaal en lezen we de krant.
En meestal besluiten we de dag met een poosje
naar een film of serie te kijken.
Dat voelt ook al een beetje raar want we verdiepen ons dan
in situaties en mensen die spelen dat ze het moeilijk hebben.
Dat terwijl er zoveel mensen zijn voor wie dit geen spel is.
Het doorleven en bezig zijn met mijn eigen leven, naast
alles wat er om me heen gebeurt, is niet nieuw.
Dat wat er in de wereld gebeurt is altijd van invloed geweest op
mijn gevoel en doen en laten.
Ik heb door de tijd heen wel geleerd dat ik ook een leven heb,
maar toch is het net of er altijd iets mee zoemt op de achtergrond.
Iets dat doet beseffen dat het niet goed gaat in de wereld.
En elke keer weer de conclusie dat je in het kleine de macht
hebt om goed te doen en dat je dan maar hoopt dat het van
invloed is op het grote.
Misschien blijven we dit jaar wel thuis.
(Hans)
We hebben de macht
om het kwaad te doorstaan.
De kracht en de macht om de strijd aan te gaan.
Door ons niet te sluiten
voor wat er daar buiten
aan wrede onmenselijkheid wordt begaan.
Het Russische volk zal weer op moeten staan
tegen wreedheid en bloeddorst en leugens en waan!
In mijn enthousiasme heb ik vorig jaar gezegd
dat we de caravan dit jaar vroeg wilden halen.
Hij moest dus vooraan staan.
Ineens word ik gebeld, wanneer we de caravan komen halen?
Ehhh … tja, de plannen zijn wat gewijzigd maar beloofd
is beloofd dus komen we hem halen.
Maar we hebben op dit moment nog niet echt een idee
wat we gaan doen.
Alle plannen zijn een beetje ondergedompeld in onzekerheid.
Hoe het met de oorlog verder gaat en of we nog wel weg willen.
Eigenlijk zitten we een beetje op een punt dat we verstandelijk
wel weten dat het leven door gaat maar dat we gevoelsmatig
niet echt met dat leven door kunnen gaan.
We zitten ook niet de hele dag achter de tv.
Eigenlijk kijken we alleen het journaal en lezen we de krant.
En meestal besluiten we de dag met een poosje
naar een film of serie te kijken.
Dat voelt ook al een beetje raar want we verdiepen ons dan
in situaties en mensen die spelen dat ze het moeilijk hebben.
Dat terwijl er zoveel mensen zijn voor wie dit geen spel is.
Het doorleven en bezig zijn met mijn eigen leven, naast
alles wat er om me heen gebeurt, is niet nieuw.
Dat wat er in de wereld gebeurt is altijd van invloed geweest op
mijn gevoel en doen en laten.
Ik heb door de tijd heen wel geleerd dat ik ook een leven heb,
maar toch is het net of er altijd iets mee zoemt op de achtergrond.
Iets dat doet beseffen dat het niet goed gaat in de wereld.
En elke keer weer de conclusie dat je in het kleine de macht
hebt om goed te doen en dat je dan maar hoopt dat het van
invloed is op het grote.
(Hans)
We hebben de macht
om het kwaad te doorstaan.
De kracht en de macht om de strijd aan te gaan.
Door ons niet te sluiten
voor wat er daar buiten
aan wrede onmenselijkheid wordt begaan.
Het Russische volk zal weer op moeten staan
tegen wreedheid en bloeddorst en leugens en waan!