Even op zoek naar een foto van gisteren.
Want soms inspireert de foto voor een verhaal
en andere keren is het verhaal inspirerend voor de foto.
Maar gisteren helemaal geen foto gemaakt.
Wel gewandeld maar met een zonnebril op.
Want hoe ik ook van de zon hou, met pupillen
bijna zo groot als als de irissen, komt er een beetje veel
zonlicht binnen.
Dus vandaar de zonnebril.
Nou las ik dat wijde pupillen geassocieerd worden met vriendelijkheid.
En ook dat als iemand naar je kijkt met grote pupillen,
betekent het dat die persoon jou aardig vindt.
Nou ik vond mijn lief gisteren super aardig!
En eigenlijk vond ik gisteren iedereen super aardig,
alleen jammer dat het niet te zien was achter die donkere brillenglazen.
Dus liep ik daar iedereen super aardig te vinden zonder dat iemand er
iets van gemerkt heeft.
En dus ook geen foto’s gemaakt omdat de wereld zo donker was.
En alle kleur een beetje verdween.
Het enige wat ik kon was zelf de kleuren invullen in mijn gedachten.
Dat is dan het voordeel dat je weet wat kleur is.
En zo zie ik dan weer de beeldspraak van het leven op dit moment.
Hoe aardig en vriendelijk ik ook ben, geweld in de wereld kan ik niet voorkomen.
Alleen in mijn omgeving kan ik zorgen voor vriendelijkheid en aardig zijn.
En hoe donker de wereld nu ook is,
ik hoop dat de mensen ooit de kleuren weer kunnen zien.
Ik zocht onderweg steun aan de arm van mijn lief omdat ik
alles veel slechter zag.
Ik hoop dat er voor ieder die dat nodig heeft ook steun te vinden is.
Ondertussen bloeien de krokussen er lustig op los.
(Hans)
Ik zal geen tijd verspillen.
Ze zijn meest groot of klein.
Dus laat ik mijn pupillen
gewoon zoals ze zijn
en gun ik ze hun grillen.
Het doet geen centje pijn.