hansvanderlijke.nl

We rijden terug naar huis.
In de wetenschap dat we een huis hebben.
Een thuis hebben.
En dat alles daar nog zo is als we het hebben achtergelaten.
Nou ja misschien wat rommeliger of wat meer afval in de bakken
want we laten ons huis niet leeg achter.
Ons huis is gevuld met kleindochter en ik denk een
paar vrienden/vriendinnen.
En het mag wat rommelig zijn maar ik weet ook
dat het nooit heel erg zal zijn.
Want kleindochter weet dat we er aan komen en ook
hoe laat precies/ongeveer.
Onderweg lees ik nog wat nieuws en uiteraard gaat
het over Oekraïne.
Hoeveel mensen er waarschijnlijk gewoon vermoord zijn,
gedood zijn.
En niet omdat ze oorlog voerden.
Niet eens omdat ze zich verdedigden.
Maar omdat ze op een plaats waren waar Russische militairen
zich een weg baanden naar…
Naar waar, en nogmaals altijd maar weer… Waarom?
Een huis dat er niet meer is.
Een thuis dat er niet meer is.
Familie, vrienden, zoons, vaders, die er misschien niet meer zijn.
Het is zo moeilijk voor te stellen.
Kijken naar de wolken onderweg waarin
ik een antwoord hoop te vinden op al mijn vragen
over onrecht en hoe te verder te leven.
Verder leven na verlies vanwege ziekte of ongeluk
is al lastig genoeg.
Maar verder leven na onrecht, lijkt mij vele malen moeilijker.
Zeggen dat ik meeleef zijn maar woorden maar ik
voel het medeleven wel.
Dat is mijn ziel denk ik.
Mijn ziel die voorkomt dat ik ooit iemand onrecht aan zal doen.
Het antwoord is er niet.
Er is geen antwoord.
Wel een mooie wolkenlucht en de herinnering aan een
fijn familiebezoekje met fijne gesprekken en een
tot snel weerziens in de wetenschap dat dat zal kunnen.

(Hans)
Wat doe ik hier te rijmen?
Wat is dit voor een mensensoort?

Laat die zichzelf verdwijnen!!!
Afschuwelijke massamoord!
Oh Here open dan uw poort
voor mensen- niet voor zwijnen