hansvanderlijke.nl

De afbeeldingen van mij vind ik over het algemeen niet zo mooi.
Dat ligt denk ik niet alleen aan de afbeelding maar
ook hoe ik naar mijzelf kijk.
En dat is een beetje kritisch, zoals ik over veel zaken kritisch kan zijn.
Het wordt ook wel perfectionistisch genoemd.
Want wanneer ben ik het meest gelukkig?
Als alles gaat zoals ik gepland heb.
Als ik op mijn allervoordeligst op een foto beland.
En dat is niet zo vaak het geval.
Er is altijd wel wat.
Dingen gaan meestal niet volgens planning.
Niet dat er dan hele erge afwijkingen zijn maar iedere afwijking is
voor mij al weer een reden om met een kritische blik of gedachte opgescheept te raken.
Mijn lief is daarin heel anders.
Elke foto die ik van hem neem vind ik geweldig en hij ook.
Hij is fotogeniek.
Vind ik dan.
Zo waren we van de week op de Hamdijk bij een debat-avond over de
Boerderijen in het Oldambt.
Hij was gevraagd om een paar liedjes te zingen.
En aangezien lief weer zingt, wilde hij dat wel.
En ik ga altijd mee.
Het is dan ook elke keer een verrassing waar we terecht komen.
Deze keer in een grote boerenschuur voorzien van podium, techniek, stoelen, koffie en thee.
Prachtige schuur, prachtige entourage maar het ging natuurlijk om de inhoud.
Ik heb heel wat geleerd deze avond.
Mijn idee over de rijkdom van grote boerderijen is behoorlijk naar beneden bijgesteld.
Over het algemeen is het hard werken, onderhoudsonvriendelijk en kostbaar om er te wonen.
Helemaal als het ook nog om een monument gaat.
Er moet nog veel gebeuren om mogelijkheden te creëren voor mensen om deze
panden in stand te houden.
En wat zou het geweldig zijn als je met een aantal koppels een pand kunt kopen om er te wonen en te werken.
Maar daar zijn dan weer allerlei regels voor.
Mijn lief is er niet om te spreken maar om te zingen.
En dat doet hij dan ook.
En ik maak er een foto van en ben trots op hem.
Hij zit er weer goed bij en heeft het perfect gedaan.
Als ik hem een cijfer zou moeten geven was het een dikke tien.

(Hans)
Ik bezie mijn hoofd alleen maar bij het scheren.
En dan kan ik mijn gedaante tolereren.
Als de baard is ingekort
en mijn broek is opgesjord
durf ik zonder vrees die aanblik te trotseren.