En ineens komt tante Carla weer eens voorbij.
Niet in levende lijve want dat kan niet meer.
Maar wel in een gesprekje tussen twee broers.
Een gesprekje waar ik bij ben en hartelijk mee kan lachen.
Want ik heb tante Carla vaak aan de telefoon gehad.
Zo vaak dat ik op een gegeven moment haar naam gekoppeld had aan het nummer.
Dat was nog voordat we mobieltjes hadden.
We konden dan zien wie er belde.
En echt, van lang niet iedereen hoefden we dat te zien.
Zo vaak werden we nou ook weer niet gebeld.
Maar tante Carla was altijd een verrassing.
En het moment was nooit geschikt.
Dat kwam weer omdat tante Carla niet een van de vrolijkste bellers was.
En ook dat had niets uitgemaakt.
Maar de interesses van tante Carla strookten totaal niet met die van ons.
En het ging ook altijd over mensen die niet deugden.
Over situaties die niet deugden.
Eigenlijk ging het over haar leven wat niet deugde.
Maar daar konden we het dan weer niet over hebben.
Dus waren de gesprekjes geen gesprekjes maar een soort
van klaagzangen.
Ze belde trouwens ook vaak als wij niet thuis waren en onze jongste dochter wel.
Die had in het begin nog hele gesprekken met tante Carla.
Vooral over het feit dat onze jongste alwéér alleen thuis was gelaten.
Door ons.
Wat een harteloze ouders zij wel had.
En ze kon altijd bij tante Carla terecht.
Ze moest ook maar gauw eens langs komen.
Dan zouden ze het er nog wel eens uitgebreid over hebben.
Over dat alleen laten dan.
Na een aantal gesprekjes had ook onze jongste het wel gehad met tante Carla.
Vandaar dus de melding in het schermpje.
Aan ieder van ons de keuze: opnemen of niet.
En af en toe nam iemand toch nog maar een keertje op.
Het was toch ook wel zielig en een gesprekje hoefde niet heel lang te duren.
We stonden immers altijd op het punt om weg te gaan?
Zo leerden wij onze kinderen dat een leugentje om bestwil mag.
En wie weet passen ze dat ook al wel eens toe op ons.
Want met onze mobieltjes staan we altijd in contact.
Tenzij we even offline zijn.
Lege accu, geen bereik, belangrijke bespreking, even alle meldingen uit.
Gelukkig weet ik het niet.
En ik hoop dat tante Carla het ook niet geweten heeft.
(Hans)
Tante Carla was een zeldzaam fenomeen.
Zoals zij was er gelukkig echt maar 1
Met het air van een prinses
las zij iedereen de les
en zo plaatste zij zich moederziel alleen !