We maken mooie fietstochten.
Ik betrap met er wel op dat de kilometers soms iets belangrijker zijn dan wat ik zie.
Het mezelf betrappen is niet heel toepasselijk als je fietst, want wie of wat trap je dan.
Maar daar gaat dit natuurlijk niet over.
Het gaat om de aandacht voor de omgeving.
Om de beweging van het fietsen.
Om waar we gaan en wat we zien.
En om dat wat we zien vast te leggen.
Zodat we er later nog een keer van kunnen genieten.
Het makkelijke fietsen heeft als voordeel dat we ook grotere afstanden afleggen.
Langer op de fiets zitten en meer energie verbruiken.
Die verbruikte energie kunnen we dan weer omzetten in heerlijke dingen.
Zoals een driedubbele uitsmijter, want die hebben we immers verdiend.
Of een taartje bij de koffie.
Een biertje voor de dorst (wel zonder alcohol).
Bij dat biertje een klein hapje.
En als het warm is, een ijsje bij de ijsboerderij onderweg.
Want we fietsen het er immers allemaal wel weer af.
Tot we weer thuis zijn waar de weegschaal een beetje verstopt staat maar wel uitdaagt.
Mijn lief is de eerste die er gebruik van maakt.
En zie, al dat fietsen helpt enorm om in conditie te blijven.
Maar voor al die hapjes, drankjes en ijsjes zijn de afstanden toch niet groot genoeg.
Dus de volgende keer ofwel meer kilometers maken ofwel minder genieten van al dat ‘verdiende’ lekkers.
Ik wacht nog een weekje af voor ik de gevolgen wil zien.
Daar heb ik mijn gewichtige redenen voor.
(Hans)