Mooi weer verveelt nooit maar als het
maar steeds mooi weer is, word ik er een beetje
onrustig van.
Net zo als bij slecht weer.
Er moet wat afwisseling in zitten.
Na regen komt zonneschijn enzo.
Dus verwacht ik na zonneschijn ook regen.
Maar die blijft uit en hoe langer de regen op
zich laat wachten, hoe groter de kans dat als
het eenmaal begint…
Want het gemiddelde moet wel weer worden gehaald.
Ik ben geen doemdenker, denk ik, hoewel ik
best wel doem kan denken.
Zo begeef ik me weer eens op een pad waar ik ook niet wil zijn.
Want ik google op het woord doemdenken en raak verzeild in
termen en begrippen die over doemdenken gaan en waar de
somberheid van af straalt.
Zo kom ik ook allerlei tips tegen die doemdenken kunnen
voorkomen.
Maar dat wil ik allemaal niet.
Ik wil gewoon op z’n tijd doen kunnen denken.
Want dat brengt me ook weer in balans.
Zeker wanneer de zon schijnt tijdens het doemdenken,
immers …als de zon schijn, lijkt de wereld stukken beter…
enzo.
En tegen de droogte van nu is nog iets te doen.
Dus sta ik in de ochtendzon, de nieuwe plantjes te
begieten.
Geen overtollige sproeibeurt maar gericht wat water rondom de plant
zodat de worteltjes kunnen wortelen.
En deze ochtend is het extra leuk want de zon schijnt
en het is al lekker weer.
Bovendien spreek ik de nieuwelingen liefdevol toe en voeg
bij het water twee sprankjes hoop opdat het mooie planten worden.
En bij dit alles denk ik aan het gezellig samenzijn bij de bbq
waarvan ik ook als vega-mens kan genieten van een
vegahamburger, een biowijntje en een heleboel gezellige
gesprekjes en een heleboel wat ernstiger gesprekjes.
Later werd het een beetje frisser maar toen was het ook
echt tijd om naar huis te gaan.
(Hans)
De doemdenker.
Hij heeft vannacht weer doem gedacht
en stond met niets dan doem op wacht
om aan die meer dan doemstedoem
te kunnen denken.
En waarlijk niet voor hem alleen
maar werkelijk voor iedereen.
Om ieder iets van al die doem te kunnen
schenken.