En dan zomaar Tweede Paasdag, nou niet zomaar natuurlijk
want na de Eerste komt automatisch de Tweede.
De Eerste hadden wij een vol huis, De Tweede
gingen we onze dochter een iets voller huis bezorgen.
In hun prachtige tuin, vol verrassingen.
Hier bloeit iets, daar groeit iets, daar een gestapelt
plantenbakje, daar een ieniemieniekasje, en
een klein moestuintje in bakken.
En een jongetje dat aan oma van alles wilde laten zien.
De hut, een echte, met raampjes en een schuin dak.
Waarvan de ingang geheim en verborgen was.
Maar oma mocht erin als zij met een pan op de
ijzeren stang sloeg (de bel) en zou zeggen wie daar en dan
wachten op antwoord.
Oma kon alles en de hut was geweldig, ik wou dat ik zo’n
hut had (gehad).
En dan de salto’s op de ’trampo’, nog net niet helemaal 100%
maar toch wel 80% en door… wat een energie.
En zijn zus die de sterren van de hemel zingt met zo’n
gevoelige stem en met zoveel passie en invoelingsvermogen
dat oma’s ogen er vochtig van worden.
Lunchen in de tuin met paashazenkaas, meegebrachte soepjes
en kaasjes, een geverfd ei (paasei) en een heleboel kwebbels.
Aan alles komt een eind, het is mooi weer en we
willen allemaal nog even iets in de middag doen.
Wij op de fiets een rondje Punt van Reide en zij een stukje
scooteren naar Hoog Watum.
Voor ons loopt de dag met een sisser af want we fietsen
langs de industrie van Delfzijl, dat met een duur woord
chemiepark heet maar wat voor ons bestaat uit
onduidelijke gebouwen, rokende pijpen,
hier bromt wat, daar piept wat daar giert wat en
daar sist wat.
Het lijkt alsof het hele park stoom af moet blazen.
En waarvoor of waarom.
Geen idee.
Maar wat was het een mooie dag die met een sisser afgelopen is.
(Hans)
Even met ons zessen.
Heerlijk klessebessen.
Een dag met volop lentezon.
Een dag die echt niet beter kon.
Een fraaie zorgeloze dag.
Een dag dat alles kan en mag.
Met aandacht en gezelligheid.
Een dag die zorgeloos verglijdt.
Een dag waarin vandaag de tijd
je even van wat zorg bevrijdt.