Op onze dagelijkse wandeling maken we heel wat mee.
De ene keer zijn het hondjes die niet blaffen
en die ons ook niet zien.
De andere kaar zijn het hondjes die niet blaffen maar
wel grommen als we dichterbij komen.
Of het zijn hondjes die de hele tijd blaffen en
de gesprekken verstoren waar we net middenin zaten.
Soms komt het gesprek wel weer op gang en gaan
we verder waar we gebleven waren.
Maar soms is het onderwerp helemaal verdwenen en
hebben we het ineens over blaffende, grommende hondjes.
Maar niet altijd worden de gesprekken onderbroken door
gebeurtenissen onderweg.
Het kan ook zijn dat het onderwerp ineens ‘gewoon’
verdwenen is omdat de woorden niet willen komen.
Omdat de taal niet wil doen wat het moet doen.
Dan is het zoeken en misschien nog weer vinden.
Of het gezochte blijft verdwenen.
Niet voor altijd, er komt weer een moment dat ‘alles’
er weer is en we voeren dan alsnog het gesprek van toen.
Anders is het als we in het kanaal iets aanzien komen waarvan
we beiden nog niet goed weten wat het is.
Het is dan wachten tot het dichterbij komt en omdat
wij ook dichterbij komen, duurt dat wachten niet zo lang.
Dan vaart er maar zo iets moois voorbij, zoals gesprekken
ook maar zo heel mooi kunnen zijn.
Heel mooi en waardevol en zoals de foto van de boot…
iets om te bewaren.