Toen we jammergenoeg niet meer mee konden vliegen,
moesten we even bijkomen van de schrik.
Er vielen zelf een paar tranen.
Gelukkig niet veel want we zijn volwassen en er moest een oplossing komen.
Die oplossing moesten we wel zelf bedenken en uitvoeren.
We kregen wel een afgescheurd briefje mee met wat suggesties.
Onze bagage die nu buiten stond zou binnen een half uur
weer binnen op de band liggen.
Alleen zouden we dan wel de hele procedure opnieuw moeten
ondergaan.
Dus nieuw vliegticket proberen te boeken, weer inchecken, weer in de rij, weer door
de security en dan hopen dat we deze keer het vliegtuig wel zouden halen.
We splitsten ons groepje op.
Iemand ging tickets halen en de rest bleef bij de bagageband staan wachten.
Gelukkig waren we daar niet de enige wachtenden.
Al met al stonden er een heleboel mensen te wachten.
En er kwamen steeds meer wachtenden bij.
Helaas ging er bijna niemand weg met z’n bagage.
Het omboeken ging ook niet heel vlot maar daar kunt u niets aan doen.
Dat is de verantwoordelijkheid van de vliegmaatschappij.
Zo heeft ieder z’n eigen verantwoordelijkheden.
Dat is goed verdeeld.
Alleen een beetje jammer dat het langs elkaar heen loopt.
We hadden nieuwe tickets, dat kostte niets extra’s.
Alleen moesten we wel naar Brussel om in ieder geval de volgende dag
te kunnen vertrekken. Anders zou het pas tien dagen later kunnen.
Dan was de halve vakantie alweer voorbij.
Ook een beetje jammer.
Het halve uur wachten op de bagage, werd tweeënhalf uur wachten.
Maar daar kunt u ook niets aan doen want dat zijn ook weer anderen die daarvoor
moeten zorgen.
Wij waren ondertussen best wel moe aan het worden.
Want we waren om zeven uur ’s ochtends vertrokken en het was nu half zes en we waren nog
steeds niet weg.
Mijn dochter regelde een taxi naar Brussel.
Samen zochten we een hotel aldaar, voor de zekerheid eentje dichtbij het vliegveld.
Opa hield zich bezig met kleinzoon.
Schoonzoon ging achter de bagage aan.
En ik stond in de rij voor bagage die kwijt geraakt was.
Nou was onze bagage niet helemaal kwijt.
We misten 1 rugtas en zagen via een tag die we voor de zekerheid in de rugtas hadden gedaan dat de tas van opa wel alvast onderweg was naar Portugal..
Jammergenoeg werden we daar niet echt vrolijk van.
Uiteindelijk kwamen we om half tien ’s avonds in het hotel in Brussel aan.
En we konden nog een paar snackjes uit een automaat ‘plukken’.
Geslapen hebben we nauwelijks zo moe waren we.
Maar daar kunt u natuurlijk niets aan doen.
Hadden we maar niet moeten willen vliegen… toch?
(wordt vervolgd).
(Hans)
Het stapelen van fout op fout
als blind met ogen open.
Een treurdag als voor jong en oud!
Dat wilt u ons verkopen?
Heren…..gedraag u als een heer.
Wil hier van leren- excuseer !
En laat ons daar op hopen!