Is het een soort van ‘stilte voor de storm’?
Of is het te warm voor woorden.
Of hebben delen van mijn hersenen vakantie en
wachten ze op nieuwe verbindingen.
Onze dagelijkse wandelingen zijn een beetje
oververhit.
Het is gewoon te warm en we zijn blij met elk
schaduwstukje of ieder zuchtje wind.
Dus nemen we ons voor om ’s avonds te lopen.
Maar dat valt niet mee want de middagen zijn
we ondanks de hitte al bezig geweest met kleine
en grote aanpassingen aan de tuin.
Om straks de overvloedige regenbuien
te kunnen verwerken in onze droge tuin.
Dus graven we wat, leggen mooie geultjes aan,
vullen die decoratief op met grind en is er
ook ineens weer plaats voor een paar plantjes.
Die we ondanks de droogte gaan planten want
dat kan nu nog.
Dus er gebeurt wel wat maar in de bovenkamer
gebeurt er wat minder.
Ach denk ik dan, het is zomer.
Maar het is net alsof die zomer een beetje te heftig is.
Niet echt natuurlijk.
Niets voor niets zoek ik het vaak ‘hogerop’.
Richting koud, nat en onvoorspelbaar.
Jassen aan en soms zelfs een mutsje op.
En dan uitrusten in een zonnetje die ook
al warmte geeft bij 12 graden.
En in de nacht een ‘dikke’ pyjama aan met warme sokken.
Heerlijk.
Nog even wachten dan is het hier ook zover.
En dan weer lekker klagen over het weer.
En verlangen naar de zomer.
En zie de woorden komen dan als vanzelf.
Niks te warm voor woorden.
Ze zijn er gewoon altijd.
(Hans)
zwetsen.
We heb
en een tamelijk woelig klimaat.
Dat houdt ons bij tijden soms flink aan de praat.
En of het nou droog is of tamelijk nat.
We zwetsen en kletsen toch altijd wel wat.
Het is meestal praat die er niet zo toe doet
en ’t is vaker fout dan het leuk is of goed.