hansvanderlijke.nl

Ik weet niet hoe het is om een opa te kennen.
Ik heb natuurlijk net als iedereen wel twee opa’s gehad
maar ik heb ze niet gekend.
De ene is al jong overleden (toen er van mij nog geen sprake was)
en de andere was al wat ouder maar niet oud genoeg om hem
gekend te kunnen hebben (ook toen was ik nog niet in de maak).
Mijn beeld van een opa is dan ook een zelf samengesteld beeld.
Een wat oudere man, die zeker aardig is en zich bekommert om
zijn kleinkinderen.
Het is vast een samengesteld beeld vanuit tv series, boeken, plaatjes
en misschien heeft zelfs Sinterklaas er wel een rol in gespeeld want die
was immers ook heel oud, aardig en bekommerde zich om kinderen.
Zo is mijn lief ook al jaren een opa.
Een wat oudere man, die zeker aardig is en zich voor zover
mogelijk bekommert om zijn kleinkinderen.
Op de kleinkinder-dagen gedraagt hij zich bepaald niet als opa.
Eerder ondergaat hij een verjongingskuur.
Wordt zelfs een beetje baldadig en ik voel mij af
en toe geroepen om waarschuwingen af te geven.
(Prachtige beeldende uitdrukking trouwens. Wie zou mij roepen
en hoe zou ik de waarschuwing afgeven?)
En zoals het hoort worden waarschuwingen meestal genegeerd.
Wat tot grote pret leidt bij de kleinkinderen.
Een ongehoorzame opa, daar kun je trots op zijn.
En die opa kan ook heel goed steden en torens bouwen.
Steden die dan wel zo moeten worden volgens de ideeën van
de ene kleinzoon.
En de andere kleinzoon maakt er een sport van om elke toren
om te gooien.
Heerlijk zo’n opa.
Heerlijk zulke kleinkinderen.
Hoewel ik niet denk dat mijn opa’s op de grond gingen zitten
om steden en torens met me te bouwen, vind ik het toch
jammer dat ik ze niet heb gekend.

(Hans)
Ik heb kleinkinderen die om actie vragen.
Zonder actie zullen ze mij niet verdragen.
Dus het heeft geen zin om ze op stang te jagen
door ze met wat domme spelletjes te plagen.
En dus leven ze zich uit- liefst van hier tot
noord en zuid.
En ik loop en huppel er wat achteraan
want ik kan ze niet volledig laten gaan!