De nacht is zo voorbij.
Dankzij de reispillen en het monotone gebrom vanuit de machinekamer
en daarbij het gewiegd worden, slaap ik lang.
En als we aan dek komen is het daar al erg druk.
Er zijn zelfs mensen die al hun bagage al mee hebben genomen.
Links en rechts zijn er al kleine eilandjes dichtbij te zien en
iets verder weg zien we Kristiansand liggen.
Er wordt omgeroepen dat de hutten verlaten moeten worden
en dat iedereen de bagage mee aan dek kan nemen.
Het overvalt ons een beetje zo snel als het ineens gaat.
We staan als derde auto in de rij en rijden dus ook als derde de boot af.
De telefoon pakt de route meteen op en wonder boven wonder
rijden we probleemloos Kristiansand uit.
Vanuit de verte een mooie stad en we nemen ons voor om
op de laatste dag van de vakantie de stad in te gaan.
Even buiten de stad rijden we op de typisch Noorse wegen,
veel bochten, veel hoogteverschillen, hier in het zuiden veel
bossen, rotsen, riviertjes, meren en meertjes.
We nemen een route die door het wat hogere deel gaat.
De wegen smaller, meer bochten, meer rotsen, grotere
hoogteverschillen en in de verte zicht op sneeuw in de bergen.
Het is als een weerzien met een oude vriend.
Je kent elkaar nog wel maar het is ook allemaal nieuw.
Vlakbij Dalen nemen we de eerste haarspeldbochten
en dat is met de nieuwe auto (automaat) wel even wennen.
In de eerste bocht staan we bijna stil maar bij de tweede gaat het al soepel
en daarna is het klaar.
Het rijdt wel veel rustiger in de automaat, zeker hier scheelt het
een hoop geschakel, hoger, lager, toerental in de gaten houden enzo.
De auto regelt het zelf!
Toch kiezen we ervoor om bij de volgende splitsing in Dalen de route
te nemen zonder haarspeldbochten.
Ik zie nog wel de camping in Dalen waar ik informatie
heb gevraagd over reserveren.
Maar toen ik de ligging van de camping op de kaart zag,
dacht ik: als we hier weg willen moeten we altijd de haarspeld-route nemen.
Dat leek me niet fijn.
Dus wij vervolgen onze weg die steeds smaller wordt en steeds slechter,
zelfs voor Noorse begrippen en nog meer bochten en nog meer
hoogteverschillen.
Maar wat is het mooi!
(Hans)
Vanuit Kristiansand
door een wondermooi land
waar de bomen constant naar ons wuiven
en we samen de bochten om schuiven.
Wat een weidsheid en schoonheid
om iedere bocht
en allebei voelen we ons als verknocht
aan die heerlijke schoonheid en ook
eigenheid.
Aan dat landschap zo wondermooi schoon
en zo wijd.