Doktertje spelen, ziekenhuisje spelen, schooltje spelen,
vader en moedertje spelen dat waren zo van die dingen.
Restaurantje spelen was er niet bij.
Misschien omdat we nog nooit in een restaurant(je) hadden gegeten.
Maar we hadden ook nog niet veel ervaring met het ziekenhuis.
Schooltje wisten we al veel van.
Vader en moedertje ook.
Een tijdje geleden had ik zin in koken voor een paar anderen.
Tafelen in eigen huis.
Natafelen, ook in eigen huis.
Tijd die geen rol speelt.
Bovendien wachtte mijn servies in de kast op gebruiken.
Dit speciale servies, helemaal niet bijzonder maar
door zijn eenvoud vragend om lekkere dingen.
Dus nodigde ik mijn twee lieve zussen en zwagers uit.
Mijn menu veranderde de dagen ervoor ongeveer vijf keer.
Variërend van rijsttafel, tot stamppot, tot overgerecht tot
zoeken in het vegetarisch (groot) kookboek.
Op het laatst dacht ik: ik stel het uit tot de dag zelf.
Dan weet ik waar ik zin in heb en waarvan ik denk dat de
anderen het ook lekker zullen vinden.
Zo werden het kleine hapjes vooraf, maaltijd soepjes,
toetjes, koffie met likeurtjes en bonbonnetjes.
Het tafelen lukte uitstekend.
Het natafelen ook.
Het nanatafelen ook.
En de tijd speelde even geen rol.
Heerlijk gespeeld.
Doktertje spelen proberen we te beperken.
Ziekenhuisje spelen alleen wanneer noodzakelijk.
Schooltje spelen hoeft even niet meer.
Vader en moedertje ook niet meer nodig (hoewel…)
Opa en omaatje wel en dat doen we met plezier.
(Hans)
Vriendschap en vreugde.
Wat hebben de dapperste braven
zich in ons tehuis kunnen laven.
Met piepkleine hapjes en grapjes vooraf.
Een avond vol goede humeurtjes
vanwege wellicht de likeurtjes (?)
Maar toch ook omreden van om er te zijn
in vriendschap en vreugde en met rode wijn.