Het is onrustig in onze nabije omgeving.
Dat wil zeggen ‘ons’ Europa dat dan toch tussen
de VS en Rusland ligt en tussen Rusland en Europa
ligt Oekraïne.
Ondank de rust van ‘ons weekendje weg, houdt de dreiging
over en weer ons bezig.
De dreigende taal over en weer van ‘onze’ leiders waarvan we
hopen dat ze er al pratend toch wel uitkomen.
En de ene leider die zegt dat de dreiging reëel is en de
andere die zegt dat het echt niet zover zal komen.
Ergens achter de schermen (maar welke schermen) is vast al veel
meer bekend over hoe het zal gaan.
En de gewone mensen zullen zoals eerder slachtoffer worden
en geslachtofferd worden alsof het niet om mensenlevens gaat.
Het is gewoon niet meer van deze tijd, zeggen wij tegen elkaar.
Het moet toch allang zo zijn dat we als mensen een ontwikkeling hebben
doorgemaakt dat ‘we’ er door middel van gesprekken uit kunnen komen.
Maar ook dat geeft geen vertrouwen in de toekomst.
Want net als op kleine schaal dingen erg mis kunnen gaan,
is dat op grote schaal hetzelfde, alleen zijn de gevolgen dan veel
ingrijpender.
Wat voel ik me als individu dan klein en nietig.
En wat zou ik me er graag even mee bemoeien en de vechtersbazen
uit elkaar halen en ze terug te wijzen naar hun eigen territorium.
Ondertussen lopen wij vredig van de Leda naar de Ems over de dijk
en daarna nog even naar het centrum van Leer waar we lunchen in een
ieniemienie koffietentje waar we Käseplatte mit Schwarzbrot eten.
En waar de eigenaar/kok/ober het reuzedruk heeft met ons allemaal.
Zo druk dat ik de neiging heb om hem even in de keuken te helpen.
Wat ik natuurlijk niet doe als gast.
Hij blijft supervriendelijk, vrolijk en beleefd, dus het zal voor hem
niet bijzonder zijn dat hij het druk heeft.
Onderweg naar het hotel bezoeken we een Joodse begraafplaats,
die bewaard is gebleven temidden van het oorlogsgeweld van de WOII.
Een wonder dat de begraafplaats niet vernietigd is, zoals met vele andere
wel is gebeurd.
Begraafplaatsen hebben altijd onze belangstelling en Joodse begraafplaatsen
nog iets meer vanwege alles wat Joden is aangedaan en nog steeds
aangedaan wordt.
Onbegrijpelijk.
Een grafschrift trekt speciale aandacht.
Geen foto van het graf maar wel de tekst:
‘Nicht ihr Leichenstein,
ihr Leben kann ein Denkmal sein’.
Prachtige, krachtige woorden.
Leiders, blijf op het goede pad.
(Hans)
Opmars van het kwaad (?)
50 miljoen doden destijds- zo ongeveer.
Wat hoorde ik? Nie wieder? En dat gebeurt niet weer?
Er zijn nog altijd strijders die gaan voor heldendom.
En ook nog foute leiders die spelen met de som.
Geen som van lof en luister
maar wel van smaad en haat
en ondergronds gefluister.
als opmaat van het kwaad.