Ik zocht even naar dit gezegde.
Zei ik het goed?
Of was het maar een verzinsel, spinsel in mijn hoofd?
Maar het kan en als je het opzoekt krijg
je van allerlei te zien.
Met spetteren heeft iedereen wel ervaring denk ik.
Vooral in dit jaargetijde, spettert het er soms lekker op los.
En net als je denkt, we houden het wel even droog,
komt er weer een onvoorziene bui naar beneden.
Zo waren we op weg naar de kastanjeboom die al kastanjes liet vallen.
Met deze wind zei Hans, liggen er vast heel veel.
Dat we onderweg nog een bui op de kop kregen,
vonden we even niet erg.
We hadden capuchons en een missie.
En omdat ik Hans er wel grappig uit vond zien
en omdat ik nieuwsgierig was naar hoe ik er dan
wel uit zou zien, maakte ik een selfie.
Of eigenlijk een onssie.
En ik zie dat de lol er vanaf spat.
Onder de kastanjeboom lag het vol…
met lege kastanjeschillen.
Mijn lief was een beetje teleurgesteld.
Wie o wie had ‘zijn’ kastanjes weggehaald.
We deden beide ons best om er nog wat van te maken.
En zo vonden we er toch nog zeven en twee die
eigenlijk niet meetellen want die had hij van de boom geplukt.
Zo liggen ze toch lekker te pronken op ons dienblad
die er al een beetje herfstig uit begint te zien.
Net een beetje als wijzelf.
(Hans)
Lege kastanjeschillen.
Ik zal ze niet bedillen.
Geef mij maar de kastanje.
Die schoonheid zonder franje.
Heel dapper houdt het zich paraat
met zoiets als kastanjezaad.