Onze kleinzoon houdt van vers gebakken broodjes met kaas uit de oven.
Dat weet ik nog niet zo lang maar sinds een tijd is hij
op woensdagmiddag bij ons om met opa te spelen.
Lego bouwen dus.
Hele steden verschijnen en verdwijnen.
Er worden voertuigen, huizen en draken gebouwd.
De discussie over hoe, wat, wie en waar, hoor ik met een glimlach aan.
Heerlijk.
Ze komen er altijd wel uit die twee hoewel mij nooit helemaal
duidelijk is wie gelijk heeft gekregen.
En het gaat natuurlijk niet om gelijk en ook niet om krijgen.
Het gaat om het spel en het spelen.
De kaas moet trouwens wel steeds dezelfde kaas zijn
want anders ribbelt hij en juist die ribbels vindt hij weer niet lekker.
Kijk oma, zegt hij dan, dit bedoel ik met ribbels.
En hij scheurt de ribbels eraf en legt ze apart op z’n bord.
Oma lust wel ribbels, zeg ik.
Hij kijkt mij aan en zegt: jij hebt ook ribbels.
Eh… ja die heb ik ook.
Een heleboel zelfs maar die kan ik er niet afhalen.
Ze zijn van mij en ze horen bij mij.
Toch als ik eerlijk ben, zou ik wel een manier willen
hebben om ze er gewoon af en toe even af te scheuren.
Niet om ze op te eten maar gewoon even verwijderen.
Kleinzoon vindt het verder prima.
Hij rent z’n rondjes rond de tafel en dan weten we
dat het tijd is om naar buiten te gaan.
Even uitrazen met de bouwende opa en de ribbelige oma.
En ribbels klinken leuker dan rimpels.
Want bij rimpels denk ik aan oude mensen
en bij ribbels denk ik aan ribbelchips.
Heerlijk.
(Hans)
Bijna tachtig jaar jong.
Niet te oud voor een sprong.
Niet te moe om nog even te spelen.
Want ik ben nog niet stuk.
‘k Heb driedubbel geluk
en nog tijd genoeg om wat te delen.
En zo gaat dat maar door
want ik ben er wel voor
om als’t kan nog de honderd te halen.
Ik ga nog niet teloor
en ik trek nog mijn spoor
en ik weiger zo vroeg te verschralen.