Ik kan geen eten weggooien.
Als het zou moeten kan ik dat natuurlijk best wel.
Maar ik zorg er voor dat het niet moet en dat
we alles opeten of bewaren voor de volgende dag.
Kleindochter is een ster in het bewaren.
Soms stijgt haar ster tot ver boven de houdbaarheidsdatum.
En dan grijp ik in als de alwetende.
Ik screen de koelkast op bakjes en zakjes.
Trek me niets aan van een houdbaarheidsdatum
maar snuffel en kijk en bepaal.
Dan verdwijnt er wel eens wat richting groene bak.
Maar voor mijzelf komt het bijna niet voor.
Zo had ik een bakje tomatensoep ingevroren.
Had ik in een ander bakje een restje tomatensaus met
fusili en groente en het leek mij fantastisch
om alles bij elkaar te doen en er gevulde tomatensoep
van de maken.
Zo ongeveer op Italiaanse wijze gevulde tomatensoep.
Dikke prima tot zover.
Ik had zelfs nog wat kaas en Naan-brood.
De bevroren soep ontdooide zoals verwacht, de geur was prima
en toen de soep zachtjes begon te pruttelen, ik hoop van plezier,
deed ik de rest erbij.
Toen ik alles nog eens goed door elkaar roerde, bleven er langwerpige
blaadjes aan de lepel kleven.
Prei dacht ik maar het leek niet op prei.
Dus een sliertje opgevist en eens goed bekeken.
Ach ja het was sla.
Ik had bij het overgebleven restje fusili ook het restje sla gedaan.
Ik denk met de bedoeling om het koud bij de lunch te eten.. of zoiets.
Nu zat het in de soep en tja, normaal doe ik geen sla in de soep.
Nu dus wel.
En eerlijk, de soep smaakte prima.
Mijn vader gooide ook nooit iets weg en de gedachte aan hem koesterde ik even.
(Hans)
Mijn lief tovert uit het soms sobere niets
bijvoorbeeld een holbollebeer op een fiets.
Zij is als voor nemen en geven
en siert zo ons kostelijk leven.
Wij komen zodoende geen kruimel tekort.
Bij haar gaan zelfs kruimeltjes niet op de stort.
Ik zal me beslist niet beklagen.
Ik zou het niet durven te wagen !