Het waait en het miezert maar daar laten we ons niet
door tegen houden, zeggen we tegen elkaar.
Een beetje miezer kunnen we wel hebben en
als we ons rondje goed lopen hebben we de wind in de rug.
Gelukkig was dat ook zo.
Langs het kanaal waren we niet eens de enigen,
er kwam een bruine hond op ons af rennen en
dat vonden we niet echt fijn.
Hoewel de hond denk ik alleen maar met ons wou spelen,
wilden wij op dat moment niet met de hond spelen.
Het baasje liep een heel eind bij ons vandaan en hoe
we ook nee zeiden tegen de hond, hij bleef maar
om ons heen rennen en wilde steeds bij ons omhoog springen.
Eindelijk was de baas er ook en ging hond aan de lijn.
En wij liepen verder met een gang want de wind blies ons behoorlijk
naar voren.
En ik dacht aan het thema van delen en spelen.
En dat we dus niet altijd willen spelen maar wel veel willen delen.
Zo is gedeeld verdriet nog altijd verdriet maar er wordt iets aan toegevoegd.
Misschien is dat medeleven, of invoelingsvermogen, of misschien
alleen al het besef dat je niet alleen bent in je verdriet.
Daarom delen we denk ik zo graag.
En niet alleen in verdriet maar ook in blijdschap en vreugde.
En zo kunnen we genieten van al wat leven is en kunnen we
praten over al wat het niet is en daar af en toe tranen om
laten vloeien.
De wandeling eindigt in een stortbui en we worden klets en kletsnat.
De schoenen soppen en de jas is tegen zoveel water niet bestand.
Op de een of andere manier kan het ons even niet schelen.
Er zijn ergere dingen in de wereld.
En thuis wachten droge kleren en een kachel die brandt.
En kijk bij onze mooie boom bloeien de sneeuwklokjes.
Ook al staan ze met de voetjes in het water, het stemt een
beetje vrolijk.
Kon alles maar zo eenvoudig opgelost worden.
(Hans)