Nog even door de Hortus (Haren) want de zon scheen
(even) en al komen we er elke week met de kleinkinderen,
samen is toch anders.
Er zijn geen stemmetjes die actie behoeven.
Er is geen loopfietsjes die het ene moment stilstaat
en het andere moment er als een haas vandoor gaat.
Geen 1-jarige die al lekker loopt maar die overal
heen wil waar het niet veilig is voor een 1-jarige.
Nu alleen jij en ik en we genieten van de pracht en praal die
de natuur ons biedt.
Al die vormen en kleuren.
Alles opgeslagen in mijn hoofd en een beetje in de camera.
En bij het wakker worden dacht ik aan al die verschillende
brilletjes en brillen die ik heb gehad.
Rond, ovaal, vierkant, rechthoek, groot, klein,
rood, blauw, bruin, zwart, zilver of goud(kleurig).
De glassterkte wisselend van beetje min zoveel naar
beetje meer min zoveel naar weer minder min zoveel.
En alles bedoeld om mij de wereld beter te laten zien.
Kon ik de wereld er maar beter uit laten zien dan dat hij is.
Was het maar niet nodig om nog meer doden te herdenken.
Was het maar voor altijd vrede.
Leefde iedereen maar in vrijheid.
Wat zouden we er dan een mooie wereld van kunnen maken.