Vreemde sprongen.
Sommige gesprekken tussen ons verlopen als
raadsels, als orakels, als cryptogrammen.
Raadsels zijn duidelijk: er is een raadsel en er is een oplossing.
Met orakels wordt het lastiger want wat is een orakel en wat kun je er mee?
(Google: Vroeger was een orakel iemand die advies gaf of een profetie deed waarvan men dacht dat die rechtstreeks van een goddelijke bron kwam .
In het moderne taalgebruik kan elke goede bron van informatie een orakel worden genoemd.
Een cryptogram volgens Wikipedia: De woorden worden op een cryptische (verborgen) manier omschreven. Vaak zijn binnen de omschrijving twee aanwijzingen te vinden.
Door hierover na te denken en te associëren kan men tot de oplossing komen.
Dit geeft bij elkaar ongeveer weer hoe sommige van onze gesprekken verlopen.
We gaan vol goede moed van start maar komen er gaandeweg achter dat we niet helemaal snappen wat de ander zegt. En ook niet wat de ander bedoeld te zeggen.
En dat terwijl we echt ons best doen.
We komen tot een mooie eindconclusie:
Als we niet thuis zijn en we niet kunnen laten zien wat we bedoelen, gaan
we er niet verder op door.
Ik leg niet meer uit waar iets is en jij legt je er bij neer dat je niet weet waar iets is.
Want we weten allebei inmiddels dat als we thuis zijn, we allebei precies kunnen
laten zien wat we bedoelen.
Zo hoeven onze hersenen geen vreemde spongen meer te maken en
kunnen we genieten van ons bakje koffie (met soms als troost een koek er bij).