Bij die zoektochtjes naar foto’s moest ik denken aan hele
andere zoektochtjes.
Eigenlijk denk ik aan een heleboel andere zoektochtjes.
Naar spullen die kwijt zijn bijvoorbeeld.
Naar die enorme berg brillen, sokken, portemonnees, sleutels enzo.
Hoewel dat bij ij wel at meevalt want ik vind soms sleutels in
mijn eigen huis waarvan ik echt niet weet waar ze van zijn
op welk slot ze passen.
Ik bewaar ze in een apart sleutelbakje ‘voor het geval dat’.
Maar dat geval dient zich nooit aan.
Gisteren nog een zoektochtje vlak voor vertrek:
waar is de schoudertas?
Moet in de auto liggen.
Inmiddels lag er al heel veel in de auto maar
geen schoudertas te zien.
Dus terug in huis – niet.
Dus in de garage – niet.
Zelfs in de wc en de badkamer niet.
Niet op de stoelen en er ook niet onder.
Auto drie keer gecheckt – niet.
Dan alles maar weer uit de auto en dat was nogal wat.
Ja daar op de zitting onder de neergekapte achterbank.
Zweet op het voorhoofd eerst maar even op laten drogen
voor we weg reden.
Want het is echt zo’n momentje op ergens tegenaan te knallen.
Maar daar dacht ik gisteren allemaal niet aan
omdat het nog niet gebeurd was.
Waar ik aan dacht waren al die cassettebandjes met muziek
waar misschien ooit nog een tekst op geschreven zou kunnen worden.
Ze hebben een nummer en een kaartje.
Op die kaartjes staat dan wat voor soort muziek het is.
Vrolijk, optimistisch, niemendalletje, melancholiek, droevig,
verdrietig, verhalend enzo.
Als Hans dan inspiratie zocht vroeg ik hem in wat voor stemming hij was.
Zo zochten we dan de bijpassende melodieën en ontstonden
er teksten.
Zo is het leven voor mij ook.
De dag kleur ik in met mijn stemming.
En de stemming kent vaak een refrein die de dag samenvat.
Zoiets…
(Hans)
Heel het leven- niet ver af van het begin…
is een ware- lange zoektocht naar de zin.
’t Is de kunst te blijven zoeken zonder
al te veel te vloeken
want misschien zie je het daardoor toch nog in.
Laat het levenspad je rijpen.
er is veel om te begrijpen
en begrip is als een weergaloos gewin.