Op weg naar Haren waar we zeer belangrijke
dingen te doen hebben.
De crowdfunding is immers gelukt, het spel is er gekomen
en nu gaan we de handleidingen er in doen.
En ach het gaat maar om duizend stuks.
Bovendien combineren we alles weer mooi.
We zien en spreken onze dochter en schoonzoon,
we zien onze kleine man en dat is fijn
want die kleine man groeit als kool en
wordt al weer een echt kind.
Een kindje met aandacht voor zijn omgeving, hij kan
overal bij langs lopen, kan als een speer door de kamer
heen gaan en heeft babbels die voor hem van belang
zijn maar waarvan ons af en toe de betekenis nog even ontgaat.
Onderweg zeggen we tegen elkaar: wij zijn niet voor één gat te vangen.
En zoals zo vaak is taal dan ineens bijzonder want we
Kennen de betekenis wel maar waar komt de uitdrukking vandaan?
We kunnen er zo geen beroepsgroep bij verzinnen en
waarom één gat en niet twee of meer?
Ondertussen regent het heel zachtjes en spoelen de Saharazandramen
niet echt schoon.
Die zal ik moeten wassen want ik ben ook niet voor één gat te vangen.
Ik zoek natuurlijk wel weer even uit hoe het nou zit.
De uitdrukking heeft te maken met dieren die holen graven
en die niet alleen graven maar die er ook wonen,
kinderen krijgen en die er eten en slapen.
Voor de zekerheid en een instinctief veiligheidsgevoel
hebben die holen vaak meer dan één uitgang.
Ze zijn dus niet zomaar te vangen door één van de gaten te bewaken.
Wat handige dieren en dat allemaal zonder diploma’s en scholing.
En wij doen vandaag heerlijk werk: plastic folie afhalen doosje open,
handleiding erin, doosje dicht.
Ondertussen kwekken we er gezellig op los en klappen we
af en toe in onze handjes want dat kan de kleine man ook.
Hij vindt ons fantastisch en interessant.
Wij vinden hem fantastisch en interessant.
(Hans)
De Sahara levert zand
en dat stond niet in de krant
maar de ramen waren als met zand beslagen.
en door de zuidenwind naar Groningen gedragen.
Heel voorzichtig en bekwaam.
Duizend kleine witte stipjes op het raam.