Jij bezong de mooie kamer van je oma.
Een prachtige ode aan een lang vervlogen tijd.
Het staat op je website met de titel: Oma Frederica.
Maar daar gaat dit niet over.
Dit gaat over een oude schaal die ooit van je oma is geweest.
Hij staat in de kast.
Niet eens in een pronkkast want die hebben we niet.
We hebben wel genoeg om mee te pronken.
Voor onszelf dan.
Bij ons staat die schaal in de keukenkast bij de andere schalen.
Elke keer als ik de schaal gebruik, denk ik aan jouw oma.
Hoe lief die voor je is geweest.
Hoeveel begrip ze heeft gehad voor de situatie van jullie gezin.
Hoe ze jullie gezin opgevangen heeft in een hele moeilijke tijd.
Ik heb niet zo’n oma gehad.
Hoewel ik nu wel een foto van haar heb opgehangen.
Dat kwam omdat jij een keer zei dat ze een lief gezicht had.
Dat had ik er nog niet in gezien.
Als ik naar de foto keek dan hoorde ik haar strenge stem.
Of ik mijn voeten wel geveegd had.
Dat ik niet aan de kruisbessenstruik mocht komen.
Moest eten wat de pot schafte.
Geen praatjes mocht hebben.
Wel binnen mocht komen maar nergens aankomen.
Nu ik weer naar de foto kijk zie ik een andere oma.
Een oma die het moeilijk heeft gehad.
Die geen succes met mannen had maar er wel kinderen mee kreeg.
Een oma die de twaalf kinderen van één van haar haar dochters
af en toe misschien als een invasie beleefde.
Ik ben nu ook een oma.
Maar van invasies is geen sprake.
Alleen maar leuke bezoekjes, een oppasmiddagje en altijd een papa en mama
in de buurt om kleine probleempjes op te lossen.
(Hans)
Oma Johanna Frederika Prins.
1871 werd zij geboren.
De wereld heeft er ooit een engel aan verloren.
Zij was meer dan zomaar aardig.
Zij was waardig en rechtvaardig.
Zes verdwaalden nam zij in haar gastvrij huis.
In haar eigen veilig vredelievend thuis.