Wij hadden op school een strenge juf.
Een hele strenge juf.
Eigenlijk was het een beetje een gefrustreerde juf, denk ik nu.
Ze sloeg ons niet.
Ze kneep en trok aan je haren.
Nog altijd heb ik toch een positieve herinnering aan haar.
Het is haar niet gelukt mij de klas uit te zetten.
Ik verzette mij zo heftig en klemde mij aan de deurposten vast.
Verder lukte het haar niet om mij slechte cijfers te geven.
Ik was daar net even te goed voor.
Alleen met handwerken lukte het niet.
Daar was ik niet goed in.
Mijn breiwerkjes waren smoezelig en te los.
Mijn borduurwerkjes voldeden niet aan de voorgeschreven afbeelding.
En voor mijn naaiwerkjes had ik teveel garen nodig.
Ik pakte veel te lange draden die dan in de knoop raakten.
Het werd één en al lus (geen lust voor het oog).
De draden moesten dan worden afgeknipt, de naden losgetornd
en het hele spul kon opnieuw beginnen.
Zij schudde dan haar hoofd en zei: je bent een luie naaister.
Ik was het niet met haar eens want ik deed erg mijn best.
Gelukkig ging ik naar een volgende klas maar de meester daar
was ook niet mijn favoriet en dat was wederzijds.
Bovendien bleef de juf, de handwerkjuf, dus…
Uiteindelijk ben ik erg handig geworden of gebleven.
Het is maar net hoe je het bekijkt.
Ik ben een doener, een oplosser, ben in veel opzichten erg handig.
In andere opzichten niet maar daar zijn weer anderen voor.
Ik zou bijvoorbeeld geen koe en kalf van stro kunnen maken.
Een tafereel zo prachtig in het mooie landschap.
Dit is vast met veel liefde gemaakt.
Meer liefde dan de juf voor mij en mijn handwerkjes had.