Als je jong bent, ben je zo licht als een veertje.
Je spieren zijn nog soepel, je beweegt je dartel als een veulen,
of zoals de huisdichter zal zeggen: als lammetjes met pootjes van elastiek.
Dit zijn natuurlijk ook maar aannames, ik heb er geen onderzoek naar gedaan
en er geen statistieken van kunnen vinden.
Daar ben ik ook niet naar op zoek gegaan.
Dus dat is alweer net als met loterijen, als je geen lot koopt win je nooit wat.
Maar daar heb ik het nu niet over.
Wel over pubers die in de ochtend vroeg weg moeten.
In de vroege ochtend klinkt dat een beetje als naderend onweer.
Een hoop gerommel dus, alleen dan niet in de verte maar heel dichtbij.
Je krijgt alles van elkaar mee. Zo ongeveer dan.
Geen probleem, alleen verbaast het me hoe vaak kastdeurtjes open en dicht
gaan en er heen en weer gelopen wordt.
Hoe vaak de waterkraan aan en uit gaat.
Het is niet te tellen. Dat heb ik wel geprobeerd.
Kan de puber er iets aan doen?
Ja en nee.
Ja, want je kunt ook zachtjes doen, je zaakjes ’s avonds voor elkaar hebben,
zodat je minimaal hoeft te lopen enzo.
Nee, want je bent puber en het gedeelte van plannen en uitvoeren is nog bezig
zich te ontwikkelen en bovendien ben je de enige belangrijke persoon in deze wereld.
Zo ongeveer.
Verwijt ik onze puber dus iets?
Nee.
Een beetje.
Af en toe.
Ik denk aan lichte veertjes en na haar vertrek dut ik nog heel even in.