Er is geconstateerd dat je geheugen achteruit gaat.
Met andere woorden: je heb een geheugenprobleem.
Dat probleem is niet nieuw voor ons.
We zijn sinds een jaar bezig om bij onszelf te achterhalen
of er spraken is van ‘gewone’ vergeetachtigheid of dat
er sprake is van “meer dan gewone’ vergeetachtigheid.
Het ene moment is er niets aan de hand en het andere moment
zijn dingen ‘gewoon’ even weg.
Of zoals je het zelf zegt: er klappen luikjes dicht op een moment
dat ze open moeten blijven.
Onze omgeving vond het allemaal wel meevallen.
Je was altijd al een beetje een dromer.
Bezig met je eigen dingen.
In beslag genomen door muziek, tekst en onderwerpen om over te schrijven.
In gezelschap had je nooit het hoogste woord.
Dat bewaarde je voor het podium.
Daar had je ook niet het hoogste woord maar wist je je
luisteraars te boeien met wat je te brengen had.
Prachtig teksten, poëtisch Gronings, zoals jij dat kon.
Het podium is in de laatste twee jaar weggevallen vanwege Corona.
Het hoogste woord heb je nog steeds niet.
Je schrijft minder teksten omdat je met andere dingen bezig bent.
Gedichten, je levensverhaal.
Je stoft dingen af en haalt ze te voorschijn.
Facebook en je website raken gevuld met materiaal dat er is.
Voor mijn blog schrijf je elke dag een kort gedicht.
Niks mis mee, alleen maar mooi en waardevol.
Ok we weten nu dat je geheugen “meer dan gewoon’
een probleem is.
Voorlopig hebben we er nog geen last van.
We hebben het afgelopen jaar veel geleerd.
Rustig blijven, nog een keer herhalen, tijd nemen,
en alles wat niet zo belangrijk is, gewoon lekker laten.
(Hans)
Op de laat- laatste dag van mijn dagen
Zal ik niet meer om antwoorden vragen.
En ik spoed mij bevrijd
als verlost van de tijd
voor mijn rit op de hemelse wagen
Naar de plaats waar ook blinden en doven
kunnen horen en zien en geloven.
In zichzelf en elkaar.
In wat wijs is en waar…
en zo kom ik dit leven te boven.