Deze ochtend verontschuldigde jij je voor je gedicht
van vandaag.
Het is niet zo vrolijk, zei je.
En ergens kon ik daar wel om lachen want
ik was mijn blog begonnen met vrolijkheid.
Eigenlijk ging mijn hele blog wel over vrolijke dingen.
Ondanks dat de wereld in brand staat en er overal
iets aan de hand is.
Dat speelt in mijn hoofd altijd mee.
Het went ook al wel weer een beetje maar dat
komt omdat we hier nieuws niet zien maar lezen.
Bewegende beelden raak ik niet zomaar kwijt.
Die blijven op mijn netvlies zitten en als ik
dan mijn ogen dichtdoe zie ik het weer en
hoor ik mensen huilen of wanhopig praten.
Dat is nu niet ineens zo, dat is altijd al zo geweest.
Ik heb altijd al weinig tv gekeken en al helemaal weinig
nieuws gezien.
Ik vind het niet erg als jij onder woorden brengt
wat ik ook voel en denk.
Jouw woorden vatten vaak samen waar we staan
qua gevoel en gedachten.
Ze vatten samen waar we het over hebben gehad
of waar we het nog over gaan hebben
want er zit altijd een uitnodiging in om er nog
eens iets over te zeggen.
Zo gaat het ook al jaren bij ons.
Ik schrijf in woorden wat ik denk en jij
schrijft in rijm wat jij denkt.
Zoals we dat nu doen, is heel mooi.
Ik hoop dat we dat nog heel lang zo kunnen doen.
Je teksten schallen weer door het huis.
Er komen weer verzoeken binnen om op te treden.
Ik geniet weer van je stem en de inhoud van de liedjes.
Het geeft de dag kleur.
Het geeft ons leven kleur,
En dat het huiskameroptreden dit weekend niet
door kan gaan vanwege corona (niet bij ons)
geeft niet.
Er komt een volgende keer.
Ondertussen gewoon lekker blijven repeteren.
Het is een tegenhanger voor al het ach en wee.
(Hans)
Ben ik een nihilist ?
Ik vroeg het jou maar eventjes
omdat ik het niet zeker wist.
Het doet me zeer en is dichtbij
voor iedereen- voor jou en mij.
De haat- de onmacht en de strijd.
Die tomeloze haat en nijd.