Als het zou mogen dan plaatste ik elke dag wel twintig foto’s van
twee kleine jongetjes die als broertjes door het leven gaan.
Een van één en een van bijna drie.
Opa en oma hebben hun handen er vol aan om de met elkaar
concurrerende kindjes de aandacht te geven die ze verdienen.
Maar opa en oma kunnen niet alles voorkomen.
Zo belanden er af en toe speeltjes op ruggen en hoofdjes waar ze niet horen.
Zo verdwijnen en dingen waarvan het belangrijk is
dat ze teruggevonden worden.
Zo kruipen opa en oma soms over de vloer om
onder banken, tafels en kastjes te zoeken naar
dat ene puzzelstukje dat er net nog was.
Of dat ene belangrijkste autootje dat nu echt
verdwenen lijkt.
En soms staan de twee tegenover elkaar allebei
met de buikjes vooruit en uiten een kreet van ongenoegen.
Maar als er geslapen moet worden, worden er over
en weer kusjes en knuffeltjes uitgedeeld.
Wat is het mooi om de ontwikkeling te volgen
van twee kleine jongetjes.
En wat gun ik ze een goed en fijn leven.
Zoals ik dat aan ieder mens gun maar waarvan
ik weet dat niet alles gaat zoals je het graag zou willen.
Daar zijn deze jongetjes zich nog niet van bewust en
opa en oma zijn er op de dagen dat ze er zijn even
niet mee bezig.