Onderweg zie ik in de verte het rijtje bomen staan.
De toch al wat fletse kleur van het einde van de zomer
maakt plaats voor de kleurige herfst.
Onze jongste dochter zei het al toen ze klein was:
in de herfst komen de kleurtjes weer terug.
Daar moet ik aan denken als ik de herfstkleuren zie.
Ook de vallende blaadjes stemmen me vrolijk.
Het lijkt op sneeuw maar het is nog niet zo koud.
Reden om veel in het bos te wandelen.
Het ritselt daar geheimzinnig onder je voeten.
Alsof er verhalen verteld worden die je nog niet kende.
En al zijn de vallende blaadjes het resultaat van een proces van afsterving,
ik weet dat ze plaats maken voor de vorming van nieuw leven.
En dan de paddestoelen die zoals bloemen in het voorjaar tevoorschijn komen.
De zon laat de kleuren nog mooier uitkomen.
Zoals alles net een beetje mooier lijkt als de zon schijnt (zong Robert Long al eens).
Ondanks al die kleuren maakt de herfst ook melancholiek.
Ik wil nog niet spreken van een herfstdepressie, dat komt pas wanneer de wind mee gaat doen.
Maar melancholie daar kan ik wel wat mee.
Het is het einde van een zomer.
Van een mooie zomer wordt dan vaak gezegd.
Maar als er in een zomer veel verdrietigs gebeurt,
is het maar de vraag of die zomer dan ook mooi was.
Hij is in ieder geval voorbij.
En dat maakt dat er ruimte is voor melancholie, zoals veel voorbije dingen dat kunnen.
En melancholie maakt weer ruimte voor vrolijke gedachten.
Zoals de vallende blaadjes ruimte maken voor het nieuwe frisse groen.
En sinds mijn dochter mij ooit wees op de kleurtjes die er weer zijn,
zie ik de herfst als een bonte verzameling van gevoelens.
En wordt ik vrolijk van het rijtje bomen daar.
En de meeste kleuren moeten nog komen.
(Hans)
Vallende blaadjes en melancholie.
Twee moede ogen die zien wat ik zie.
Velden geschoren- een jaarlijks verhaal.
Leeg en verloren- zo eenzaam en kaal.
Lentezon- hink- stap- sprong- spring vliegensvlug
en geef me de lente en zomer terug.