We delen de krant met onze lieve overbuurtjes.
Ik zorg ervoor dat alle katernen meegaan en mijn
lief wandelt naar de overkant om de krant nog een
keer te bezorgen.
Dit mag volgens mij gewoon.
Anders wordt het met Netflix, volgens mij gaat
Netflix straks proberen te voorkomen dat
abonnementen gedeeld worden met meerdere
adressen ofwel huishoudens.
Nou Netflix, ik weet niet of je dat meer abonnees
gaat opleveren, eerder minder denk ik.
Maar dat is toekomstmuziek.
De muziek van vandaag gaat over de krant en
de lieve overburen en de katernen.
Vandaag is dat (nog) niet gelukt.
De krant wel, de katernen ook maar er is
een cadeau Mini-Duck achtergebleven.
Ook nog wel: Nu met superaanbieding.
Niet omdat ik de mini duck nog wilde lezen,
ik ben wel begonnen met het eerste verhaal
maar ik haakte na tien plaatjes ook al weer af.
Ik ben geen strip-lezer, hoeveel ik ook lees,
het zijn nooit strips.
Vandaag vroeg ik me af waarom dat zo is.
Nou… ik weet het niet.
Het komt door al die plaatjes denk ik, als ik drie
plaatjes heb gezien, hou ik het voor gezien.
En de tekst is vaak klein en dat leest moeilijk,
dan moet ik mijn bril afzetten en het blad
onder mijn neus houden.
Ik zou ook geen setje met Donald kunnen zijn,
zijn snavel staat altijd zo wijd open.
Maar misschien zegt dit meer over mij dan over Donald.
Want waar je je aan ergert, zegt toch iets over jezelf?
Misschien willen onze overbuurtjes de mini duck nog
wel lezen en misschien zelfs gebruik maken van de
superaanbieding.
Ik denk het niet maar je weet het nooit.
Ze krijgen in ieder geval de kans alsnog.
(Hans)
Zonder bloed.
Omtrent zeventig jaren geleden
heb ik Donald Duck welhaast aanbeden
en las ik die kronkels met vreugde
en precies wat er wel of niet deugde.
Zijn neefjes die hielpen hun dappere oom
en brachten hem wekelijks even op stoom.
Altijd sensatie- maar steeds kwam het goed.
Altijd weer spanning- maar wel zonder bloed