Je was een paar dagen weg.
We zijn zo gewend aan een kind in huis.
Nou ja kind… intussen is dit kind geen kind meer maar
meer een jong volwassene die een soort van op kamers is.
Ze doet alles verder zelf, kookt haar eigen potje en doet
haar eigen boodschappen.
De potjes die gekookt worden zien er ook steeds gezonder uit.
Dat doet mijn omahart wel weer goed.
En we koken en eten vaak gezamenlijk en dat is ook gezellig.
Een muziekje erbij, soms door mij uitgekozen en soms door haar.
En al komt de muzieksmaak niet altijd overeen, ik vind het
ook weer leuk om te horen wat zij leuk vindt.
Maar nu was het stil.
In de vroege ochtend valt dat op omdat er geen vroege-ochtendgeluiden
zijn van iemand die vroeg weg moet.
En ook geen late-ochtendgeluiden van iemand die een dagje vrij heeft.
Het is gewoon ongewoon stil.
Zo stil dat Hans zegt: ik hoor haar helemaal niet.
Klopt, ze is er niet.
Een andere keer: volgens mij hoor ik haar.
Klopt niet, ze is er niet.
Haar kat loopt wat zeurderig de kamer rond en miauwt vergeefs aan haar deur.
Geen reactie, ze is er niet.
En ’s avonds denk ik zo rond tien uur, is ze al thuis?
O ja, ze is er niet.
Zo gewend zijn we dat ze er is en dat wij er zijn.
Vandaag komt ze weer thuis en is alles weer gewoon.
Zijn er weer geluiden en zijn er geen niet-geluiden meer.
Rommelt het ’s ochtends weer in de keuken.
Luisteren we naar muziek die volgens opa geen muziek is.
Maar waarvan oma zegt: leuk om te horen welke muziek ze leuk vindt.
En verschijnen er weer soms ‘semi’ gezonde maaltijden op tafel.
Komt er weer een meisje binnen die zegt: halloooo, ik ben er weer,
de deur is op slot.
Heerlijk.
(Hans)
karakteristiek.
Ons kleinkind hier thuis
woont hier niet per abuis.
Zij is zeer uniek
met vooral haar muziek.
Dat duurt vaak wel even.
(Er valt mee te leven)
Bijzonder karakteristiek!