Soms breken we onze wandeling even af.
Dan kiezen we een kortere route.
De ene keer omdat we nog andere dingen te doen hebben.
Een andere keer omdat het gaat regenen.
Of omdat we nog meer te lopen hebben dan alleen een wandeling.
Boodschappen doen we meestal ook lopend.
Rugtasjes mee en gaan.
Dus kwamen we de afgelopen week weer even langs het
pad naast de ijsbaan.
Die stond al onder water en dat schept verwachtingen.
Ook al was het toen grijs, te warm en nattig, toch even de zin om te schaatsen.
Niet zelf meer dat gaat mij niet meer makkelijk af.
Maar kijken is ook leuk.
De muziek horen, de kinderstemmen en de ouders met kleintjes
zien die alle moeite doen om hun kind te leren schaatsen.
Helaas hangt het bordje “de ijsbaan is nu gesloten’ er nog steeds.
Er is nog hoop, want de winter is vandaag net begonnen en
het heeft gevroren.
Vandaag even langs lopen om te kijken of er al een laagje te zien is.
En er kwam al een vraagje binnen of we nog een slee hebben.
Hebben we niet meer.
Sinds onze geweldige zolder er niets meer is, zijn ook allerlei in
onbruik geraakte dingen weg.
Meestal mis ik niks want ik kwam toch niet vaak op de zolder.
Maar soms ineens ben ik op zoek naar iets wat er altijd was.
Ik vind het nooit want zoveel ruimte hebben we niet.
En wat er wel is, weet ik te liggen.
Vandaar denk ik dat ik af en toe zo’n droom heb over een huis met
kamers, kamertjes, hoekjes, kastjes, kelders en zolders.
Allemaal vol spullen die ineens allemaal van mij zijn.
Heerlijke dromen.
Zo zal dat met het schaatsen ook wel gaan.
Maar ik blijf dromen van een drukke ijsbaan in de verte.
(Hans)
Ik zei: Hans wees nou wijs.
Niks voor jou al dat ijs.
Dus laat ze maar zwaaien en zwieren.
Bestel maar een borrel en maak je niet kwaad.
Niet zeuren- genieten zolang als dat gaat
Want je schaatst als een potje met pieren.