Langs het kanaal liggen heel veel notendoppen in het gras.
Ze zijn me eerder niet opgevallen maar sinds een paar dagen zie ik ze ineens.
Misschien omdat ik wat meer naar beneden kijk en dat kan weer allerlei redenen hebben.
Zwaarmoedigheid in januari. Niet omhoog kijken om zonnewarmte op te vangen want er is geen zon.
Naar beneden kijken om me te beschermen tegen windvlagen en regendruppels, die zijn er te over.
Hoe het ook zit, ik zie de notendoppen liggen.
Ik heb even gecheckt of het tegenwoordig noteNdoppen zijn of nog gewoon notEdoppen.
Het zijn noteNdoppen. Ik kwam een titel tegen: mijn levensverhaal in een noteNdop.
Nou mijn levensverhaal past echt niet in een noteNdop.
IK ben al heel lang zoet met het uittypen van al mijn geschreven dagboeken, kladblaadjes, memoblaadje,
opschrijfboekjes, alles van voor het digitale tijdperk.
Met de komst van de computer schrijf ik bijna niet meer met pen.
Met welk doel ik dat doe?
Als ik 70 ben ga ik mijn levensverhaal schrijven, ik heb dus nog even de tijd.
En die heb ik nodig want soms schrik ik van wie ik was en soms vind ik me best verstandig geweest.