Ze was vast van plan goed voor hem te zorgen, elke dag lekkere brokjes en een bakje schoon water want daar hield hij zo van. Hij was immers het enige dat er nog over was van het ouderlijke huis. Ze had hem nog samen met haar vader opgehaald.
Hij en allerlei spullen waarvan ze later zou beslissen wat ze er mee wou.
Maar hem hebben we opgehaald vlak nadat er niemand meer was om voor hem te zorgen.
Het idee dat hij nu alleen rondzwierf rond het huis en er niets van zou begrijpen, daar kon ze niet mee leven. Ik ook niet. Dus we gingen er heen, met een kattenmandje en verse brokjes.
Hij reageerde meteen op z’n naam en we hebben niet gewacht, hup met de brokjes in het mandje gelokt, in de auto gestapt en meteen teruggereden naar haar en zijn nieuwe thuis.
We zijn ruim anderhalf jaar verder. Hij is er nog steeds, het zorgen is op de achtergrond geraakt en beperkt zich af en toe tot de opmerking: Kaj’s bakje is leeg en mijn antwoord: dan moet je er nieuwe in doen. De rest van de dagen, zucht ik diep en denk eraan waarom hij hier is en vul zijn bakje en geef hem schoon water want daar houdt hij zo van en ze had hem immers nog samen met haar vader opgehaald.