Als volwassene ben ik beland in een discussiegroepje.
Niets zo bijzonder maar wat wel bijzonder is dat het
groepje allemaal 12 jarigen zijn.
Waarover de discussie gaat is eigenlijk niet belangrijk.
Dat is vaker zo met discussies.
Wat meestal is iedereen bezig om een eigen standpunt
te verdedigen.
Waarbij het maar de vraag is of er sprake is van een aanval.
Er zijn zelfs cursussen discussietechnieken.
Die gaan dan over hoe je een discussie kunt winnen.
De ’tegenstander’ kunt overtuigen.
En zo meer.
Bij deze twaalfjarigen ging het er heel anders aan toe.
Meer dan de helft van de tijd was het stil.
Geen doodse stilte omdat iemand iets had gezegd wat niet goed viel.
Het was een stilte waarin je kon horen hoe iedereen nadacht
over wat er zojuist was gezegd.
En dat resulteerde in hele weloverwogen woorden.
Waar vervolgens iedereen weer over na ging denken.
Ik zat er bij en ik keek erna.
Ik was dit helemaal niet gewend.
Was gewend aan hectiek, hevige argumenten waarin
alle voors en tegens elkaar kruisten als degens.
Soms zo heftig dat op het laatst of soms halverwege al
niemand wist waar het nou eigenlijk om ging.
En al helemaal niet waartoe het moest leiden.
Er schoven meer volwassenen aan.
Allemaal op het puntje van de stoel om ook iets te zeggen.
Maar geen van de volwassenen durfde dat.
Waardoor de kinderen mooi hun eigen gang konden gaan.
Op hun eigen manier.
En gaandeweg snapte ik dat dit een hele goede manier was om
grote en kleine problemen aan te pakken.
Door te luisteren en na te denken over wat er gezegd werd.
Door vervolgens een aanvullend antwoord te geven.
Of een vraag te stellen.
Of een idee te opperen.
Daar was alle ruimte voor.
Helaas was het een droom.
Maar wel een hele mooie!
(Hans)
Soms doet het eigen inzicht
zo hier en daar de deur dicht.
Alleen de eigen waarheid
brengt lang niet altijd klaarheid.
Geduld om aan te horen
vergt allebei de oren.