Onderweg zie ik een heleboel schapen.
Hans kan ze niet tellen want hij zit achter het stuur.
En ik tel nooit koeien, schapen, paarden.
Voor mij zijn het: Best veel, heel veel of jeetje wat veel.
Dit keer waren het een heleboel.
En die schapen stonden in een wat verwilderd grasland.
De schapen waren rustig aan het grazen.
En er was geen sloot of prikkeldraad of hek.
Alleen een dun draadje met kleine witte paaltjes.
Ik voel bewondering voor die schapen.
Dat ze zo rustig hun gangetjes gaan.
Doen waar ze goed in zijn: Gras eten.
Bewondering omdat ze niet de behoefte hebben om uit te breken.
Om naar het grasland ietsje verderop te gaan.
Ze blijven onverstoorbaar lekker doorgaan.
Als ik schaap was, was ik denk ik niet zo mak.
Als mens ben ik dat ook niet.
Ik moet af en toe uit breken.
Even iets anders zien.
Bijvoorbeeld de Iconen in het Fries museum.
Prachtige portretten.
Sommige meer dan 300 jaar geleden geschilderd.
En de persoon kijkt naar je alsof je elkaar gisteren nog hebt gezien.
En voor het 3D portret van Queen Elisabeth zijn 10.000 foto’s gemaakt.
En ik maar denken dat ik zoveel foto’s maak.
Bij mij zijn ze dan ook nog allemaal verschillend.
Gelukkig kan mijn opslag heel wat aan.
Af en toe maak ik wat ruimte door mislukte foto’s te verwijderen.
Maar dat vind ik lastig want een mislukte foto is soms nog mooier dan de gelukte.
Dan moeten er keuzes gemaakt worden.
En kiezen is niet mijn sterkste kant.
Ik heb altijd te doen met de mislukten.
Daar kunnen ze ook niets aan doen.
Daarom hoeven ze niet verwijderd te worden.
En met de foto’s is het net als met de schapen.
Er passen genoeg op de harde schijf zonder dat er een draadje om heen zit.
(Hans)
Een schaap brengt alleen maar gemekker
en de keutels zijn ook niet zo lekker.
Want soms sta ik bijna bij iedere stap
in die kleffe- zo goed als verregende drab .
Maar lammetjes zijn te verdragen.
Van die schatjes heb ik niks te klagen.
Zo dartel- en speels- zo vlug en zo vief.
Maar bleven die beestjes maar altijd zo lief!