Sinds ik niet meer werk, heb ik meer ruimte.
Niet alleen in tijd maar ook in mijn hoofd.
Er zijn minder gedachten aan alles wat wat ik moet regelen, anderen moet laten regelen of aan wat geregeld zou moeten worden en door wie dan wel.
Zie, er zijn nogal wat werkwoorden voor nodig om aan te geven hoe het was.
Nu is mijn hoofd leger en ik merk dat de ruimte die er is, ingenomen wordt door andere zaken.
Kinderen die kinderen krijgen, kleinkinderen die groot worden, het missen van spontane bezoekjes aan en van mensen.
Dromerijen over of ik het goede doe en gedaan heb of ik meer moet doen of minder.
De gedachten worden niet verstoord door de dingen van de dag die zich naar de voorgrond dringen.
Dingen die alle aandacht opeisen.
Er komen beelden voor in de plaats.
Beelden van lijnen en vormen.
Klanken van muziek en zang.
Beweging van een hand en pen.
Er is een rustig zweven over landschappen waar ik niet ben.
Waar ik nog heen wil.
Weer heen wil.
Gedachten aan hoe het was om er te zijn.
Of hoe het zal zijn als ik er ben.
Bij het ontwaken zie ik een tijd op de klok.
Tijd waar ik niets mee moet en alles mee mag.
Tijd zolang er tijd is.
Ik heb er vrede mee dat ik in het hier en nu aanwezig kan zijn.
En zie dat de brug over de IJssel, ook de brug richting Zweden kan zijn.
Het is wat je er van maakt.
Zoals het leven ook is wat je er van maakt.
(Hans)
Ik neem tijd tot en met het mijn tijd is.
Tot aan dat deze wereld me kwijt is.
Maar zolang ik er ben
en mezelf nog herken
dan geniet ik dat dat nog geen feit is !