Omdat ik dagelijks een stukje schrijf en op facebook en mijn website plaats is de behoefte voor het verdere schrijven aan dagboeknotities wat gezakt.
Mede omdat ik nog steeds bezig ben met het uittypen van eerdere dagboeken, dromen, en korte verhalen uit de tijd dat ik nog geen computer had.
Dat gaat allemaal goed.
Ik kom af en toe hele scherpe aantekeningen tegen waarin ik mezelf en anderen niet spaar.
Ik ben wel erg blij met die aantekeningen uit een tijd die al weer zover achter mij ligt.
1992 is een belangrijk jaar geweest.
Ik kom uit dat jaar veel onderwerpen tegen waar ik iets van vond.
We hadden het niet makkelijk, toen niet, daarvoor niet en ook daarna moest er nog een en ander gebeuren voor we wat rustiger zijn geworden.
Het is een wonder dat we het allemaal hebben overleefd want ook 1992 ligt al weer ver achter ons.
Het lijkt zo hectisch allemaal en toch als ik goed om me heen kijk, ogen open en oren open dan schuilt er bij anderen veel meer onder de oppervlakte dan op het eerste gezicht duidelijk is.
Dat stelt me gerust en ook teleur want ik wil natuurlijk wel een leven geleid hebben wat er toe deed.
Ik wil ergens de enige in zijn.
Misschien had ik enig kind moeten zijn.
Hoewel ik in een artikel in de Volkskrant las dat enige kinderen niet per definitie anders of gelukkiger zijn.
Dat stelt me dan weer gerust.
Eén van twaalf zijn biedt dus nog steeds kansen.
Het is Valentijsdag, leve de liefde.