Eén van mijn lievelingsbomen is de zilverpopulier.
Populus alba wat weer letterlijk vertaald ook witte mensen kan betekenen.
Maar nu bedoel ik de boom.
Het is met de zilverpopulier net hoe de wind waait.
De ene kant op zijn de bladeren groen maar waait de wind uit
een andere hoek zijn de bladeren zilverwit.
En zoals ik het vandaag zag, leken het zilveren guldens aan een boom.
En een oprit vol met afgevallen zilver.
Wat een rijkdom!
En over rijkdom gesproken.
Een weekend met man, dochter, vriend, en kleinzoon,
is onbetaalbaar zo rijk als dat voelt.
Een heel weekend alles meemaken van zo’n kleintje.
Heel veel lachjes, zelf schaterlachen voor het eerst.
Dochter die liedjes zingt zoals wij dat ooit met haar deden.
Haar gebaren, de manier waarop ze met hem praat.
De jonge ouders zien met de kleine man.
Echt prachtig.
Voor het eerst zwemmen en wij zijn erbij.
Het gezichtje dat onder de indruk is van al dat nieuwe.
Lachen als het het de vertrouwde gezichten van pap en mam in het vizier heeft.
En dan de lachjes voor opa en oma.
Een heel weekend tijd hebben voor en met elkaar.
De gesprekken die we hebben als de kleine man slaapt.
En ook al slaapt hij niet veel, er is tijd genoeg.
De wandelingen in de nog warme najaarszon maken het plaatje compleet.
Zoveel geluk dit weekend.
Daar kan al het zilver van de populier niet tegenop, zelfs niet
als het echt zilver was geweest.
(Hans)
Net hoe de wind waait
wappert er een jasje.
Net hoe de wind draait
sputtert er een plasje.
’t Is nemen en weer geven
met plezier
en zilver van de zilverpopulier.