Op de rustige boerencamping, is het een drukte van belang.
Vooral dat belang is van belang.
Het plattelandsleven is in zeker opzicht niet rustig.
Er wordt geploegd, gepoot, gezaaid, gegraasd en er is vee dat voor het eerst naar buiten mag.
Het leuke van dit alles is: wij zijn erbij.
Na jaren platteland, nu in de stad (ja Appingedam is een stad) en in de vrije tijd weer
naar het platteland.
Afwisseling genoeg.
Genieten is het zeker.
De bedrijvigheid van het platteland is net zo leuk als de bedrijvigheid van de stad.
Ik heb zicht op het vee dat net naar buiten is gegaan.
Er wordt geloeid, af en toe een sprongetje gemaakt, er wordt gerend en de groten gaan voorop, de kleintjes blijven wat aarzelend achter.
Er wordt flink heen en weer gelopen en er is voortdurend spraken van samenscholing.
Zonder anderhalve meter afstand, geen hoeven desinfectie, geen gehoest en geproest in gewrichten.
Heerlijk lijkt me dat.
Alleen de hele winter op stal, spreekt me wat minder aan.
Ik kies dan alleen voor het laatste deel: in het voorjaar naar buiten.
Doen wij nu ook, al zijn we niet meer zo dartel.
En houden we wel anderhalve meter afstand.
Desinfecteren we onze handen.
Niezen we in de elleboog.
En mocht dat onverhoopt niet zo zijn, dan hopen we dat
de zorg het nog aankan om ons de zorg te geven die nodig is.
En hopen we dat we gezond blijven.
We doen ons best.
(Natuurlijk was ik weer te laat voor een foto van de koeien. Komt nog)