De vergankelijkheid der dingen.
De eindigheid der dingen.
Elk einde kent een nieuw begin.
Het is de kunst om ervoor te zorgen dat er steeds een nieuw begin is.
Om tot de conclusie te komen dat je niet in het voren kunt leven.
Niet elke dag kan leven alsof het je laatste is.
Je niet elke dag je afvragen:
Wat nu?
Hoe nu verder?
Niet elke dag denken aan:
Doe ik het een, kan ik het ander niet doen.
Wel elke dag:
Tijd hebben, tijd nemen, tijd laten verstrijken.
De zin ervaren van bezig zijn met het verwoorden en verbeelden van gevoelens.
De tijd hebben om gevoelens te laten rijpen, te laten doordringen in het gemoed.
Droom.
De Volkskrantbijlage heeft een inlegvel met mijn naam en mijn plannen voor de toekomst.
Plannen voor een website, foto’s, tekeningen, gedichten, dromen en verhalen.
Ik schrik er van.
Het zijn immers nog maar plannen.
Het is te vroeg om daar al aankondiging van te doen.
Nu weet de ‘hele’ wereld wat ik van plan ben.
Nu moet ik dat waar maken.
Dan:
Maar dat wil ik toch ook.
Dus geen probleem.
Gewoon door gaan.
Gewoon doen.
Maak het niet groter dan het is.
De vergankelijkheid der dingen.
De eindigheid der dingen.
Elk einde kent een nieuw begin.
(Hans)
Kramp en krimp.
We koersen samen al met al
als in een bliksem snelle val
voorbij het laatste beetje “iets”.
Het allerminste beetje niets.
De kramp en krimp van ons heelal.