Op onze wandeling komen we vaak dezelfde mensen tegen.
Zo ook een echtpaar met een wat oudere hond.
Het gaat niet heel erg snel met de hond en er wordt regelmatig geduldig op hem gewacht.
Wij lopen erachter en twijfelen: een stapje erbij of niet.
Stapje erbij dan moeten we echt snel lopen en dat lijkt ja weer zo bijzonder,
alsof we willen zeggen: wij zijn nog jong en kunnen sneller!
Doen we het niet dan sjokken we er wat achteraan en dan werkt het niet genoeg voor de bloedsomloop.
De hond blijft staan, het echtpaar ook en wij daarachter ook, alles op anderhalve meter.
De hond heeft lak aan anderhalve meter of heeft geen idee van anderhalve meter.
Hij komt snuffelen bij mij, ik heb niks voor je zeg ik.
Hij gaat naar Hans, die eigenlijk niet van honden houdt.
Van Hans krijgt hij een aai en nog een aai, echte vriendjes.
Dat wil hij graag, zegt z’n baas, altijd geaaid worden.
Toen hij jong was moest hij er niets van hebben maar nu hij ouder wordt vindt hij het heerlijk.
Het zijn net mensen, zeg ik.
Hoe ouder we worden hoe liever we knuffelen.
Dat was vroeger wel anders… toen vlogen de vonken er vanaf.
Waarvanaf?
Dat is weer een ander verhaal.
Ik denk niet dat ik dat zomaar ga delen.