Als ik een fout gemaakt heb zeg ik sorry.
Of ik bied mijn excuses aan.
Ik hoef niet meteen het huis te verlaten.
En ik krijg ook niet meteen de echtscheidingspapieren in huis.
Het is gewoon weer klaar, opgelost en we gaan door.
Dus is het niet zo vreemd dat dat in de politiek
of op ander hoog niveau ook zo gaat.
Al duurt het soms even voordat er een sorry komt,
of voordat de excuses genaakt worden.
Daar zit allemaal logica in.
Het is menselijk om dingen fout in te schatten,
of om foute beslissingen te nemen.
Wat is dan het probleem.
Liever gezegd wat is mijn probleem.
Mijn probleem ligt in de sfeer van overheid
richting mij/ons/burgers.
Als wij in de ogen van de overheid iets
fout hebben gedaan, of een verkeerde beslissing
hebben genomen of op basis van onjuiste informatie
al dan niet juist gehandeld hebben, ja dan…
Kunnen we honderd keer sorry zeggen.
Duizend keer excuses aanbieden maar
dan is het niet gewoon klaar, opgelost en kunnen we doorgaan.
Dan komen er boetes, strenge brieven, wordt uitgegaan
van kwade wil, van handelen met voorbedachte rade.
Er is geen sprake van coulantie, begrip of erkenning.
Laat staan van schadeloosstelling of vergoeding.
Er komen wel excuses en er wordt ook wel sorry gezegd,
hoop ik, maar daar los je de zaken niet mee op.
Hier dacht ik allemaal nog weer over na nadat ik
had gelezen dat er nu toch echt werk gemaakt moet worden
van de schade ten gevolge van de toeslagenaffaire.
Net zoals er ook werk gemaakt moet worden van de
afhandeling van bevingsschade.
En van de discriminatie vanuit de belastingdienst
en dan ook nog de spaargeldaffaire.
Ik heb een paar voordelen:
ik heb geen toeslagen aangevraagd (tot nu toe);
heb lichte aardbevingsschade (tot nu toe);
heb te weinig spaargeld (tot nu toe);
wordt niet gediscrimineerd (tot nu toe).
Ik kan mij gelukkig prijzen.
Maar dat doe ik niet, daarvoor heb ik teveel
meegevoel met mensen die lijden onder al deze
tekortkomingen van onze overheid.
En dan te bedenken dat de overheid ook door mij gekozen is.
Ergens ging het dus niet helemaal goed.
Excuses en sorry.
(Hans)
Sint Juttemis.
De staat zweeft hoog verheven
boven het dagelijks leven.
Meneertje Jantje Alleman
die weet daar meestal wel wat van.
Er wordt geblunderd bij de vleet
en het bekende boetekleed
daar mag je tot Sint Juttemis
op wachten.
Zolang zelfs dat de pijn niet meer is
te verzachten.