De zuid-west kust is indrukwekkend door de kliffen die we vanaf het strand kunnen benaderen, alleen al de naam Hoburgsgubben ‘rauk’, is een bezoekje waard. De klif lijkt op een oude man die over de zee kijkt en op die manier het achterland beschermt tegen indringers en de zeelui beschermt tegen de kliffen. Het restaurant met zeezicht, de snackbar en de souvenirs shop slaan we over, het is buiten veel te mooi. Waar wij gewend zijn aan duinen en dijken, zijn het hier de rotsen en kliffen in allerlei soorten en maten. Als in een sprookjeswereld lopen we rond en vergapen we ons aan al dat mooie ‘limestone’, wat wij vertalen als: kalksteen. En kalk is gevoelig voor weersinvloeden dus moet er hier al veel veranderd zijn door de jaren heen.
Op de terugrit naar de camping in Kattelvik, vinden we de resten van de steenindustrie, een klein museumpje zomaar lang de kant van de weg, waar oude gereedschappen zijn en waar we zelf met gereedschap aan de slag kunnen om je naam in het zachte steen te beitsen. Ik lees ergens dat Gotland 400 miljoen jaar geleden in de buurt van de evenaar is ontstaan, in ieder geval het zandsteen dat we vandaag hier kunnen bewonderen. Zandsteen waar ook bouwers van kerken en paleizen door de eeuwen heen dankbaar gebruik van hebben gemaakt en waarvan ook veel gebruiksvoorwerpen zijn gemaakt zoals doopvonten en troggen.

We lopen aan de rand van een natuurreservaat en zien dat er een route van drie kilometer is uitgezet. Jammer genoeg zijn we moe van alle indrukken van de dag en verlangen we naar de beslotenheid van de tent. Even geen nieuwe indrukken meer, wat eten en lezen en schrijven.
Vanuit de auto maak ik nog een foto van een prachtig huisje en ’s avonds legt Hans de kleuren van de zonsondergang vast. Met dit beeld voor ogen lees ik nog wat en val zodra het donker genoeg is in slaap.